Paslı açarlar
Bakıdakı Təzə bazarda gördüyüm
mənzərədən sonra yazılıb.
Təzə bazarın köhnə,
daha doğrusuzir-
zibil hesab etdiyimiz,
əşyalar satılan
unudulmuş hissəsi...
Burada hər şey köhnədi,
hətta satıcılar da.
Çünki onlar da
sahibləri tərəfindən
bir daha heç xatırlanmayacaq dərəcədə
çoxdan unudulmuş
əşyalar kimi
çoxdan yaddan çıxarılıblar.
Hamısının üzündə
bir ifadə var:
Yoxsulluq!
Dünya öz yolu ilə,
onlar da öz yolları ilə gedirlər,
ancaq dünya ilə kəsişən yolları
hər günümüzün xüsusi isminə çevrilmiş
Yoxsulluqdan, Amansız Aclıqdan keçir...
Bazarın bu hissəsində
"piştaxta" hesab olunan –
torpaq üzərinə dağıtdıqları
köhnə-köşkülü
satıcılar yenə də bir təhər
işə keçirirlər,
amma bir şeydən başqa:
Nimdaş, yırtıq kostyum-şalvar geyinmiş
bir qocanın qarşısına qoyub satdığı
bir topa kilidsiz paslı açarlardan başqa.
Hər kəs bu qocanın satdığı
kilidsiz paslı açarlara
maddım-maddım baxıb
əvvəlcə təəccüblənir,
sonra özünü toxtayıb,
- əşi, başı çatmır,- deyib
saymazyana yanından ötür.
Qoca isə gülümsəyir içində,
lakin kədər görmək olar
ikrah dolu əzəmətli üzündə...
Ey qoca, içində gülürsən,
çünki o paslı açarların sirrini
təkcə sən bilirsən,
sən onların tarixini
özün qədər sevirsən.
Bilirsən ki, o kilidsiz açarlar
sevgiyə möhtac,
qayğıya susamış
evlərin açarıdır.
Bilirsən ki, o açarlar
haqsızlıqla canlar çürüdülən
ədalətsiz zindanların açarıdır.
Bilirsən ki, o açarlar
kabinetlər qarşısında tökülməkdən
özü-özündən həyalanan
abrımızın açarıdır.
Bilirsən ki, o açarlar
günü-gündən özgələşən,
düşkünləşən
ruhumuzun açarıdır.
Bilirsən ki, o açarlar
daşdan çıxan
ruzumuzun açarıdır...
Yox qoca, bunlar nədir ki,
o paslı açarların arasında
Qarabağda qoyub gəldiyimiz
mənzillərin də açarları var,
əlaltından satılmış
muzeylərin də açarları var,
hələ bir az eşələsək
Qarabağın da açarları var...
Ancaq, ey qoca, indi sən satdığın
itirilmiş açarların içərisində
bir açar yoxdur,
çünki o heç vaxt da olmayıb,
o da, ağlımızın uzaqgörənlik açarı...
Tənhalıqdan ağlayan qadın
Yenə tənhalıqdan ağlayan qadın,
Baxarsan yollara yaşlı gözlərlə.
Dərindir həsrətin zamanın kimi,
Aldatma özünü yalan sözlərlə.
Qara saçların da ağardı vaxtsız,
Axı həyat dolu ürəyin vardı.
Qəlbinə dəyəndə kədər yarası,
Onu ovutmağa köməyin vardı.
Gözləmə, o günlər qayıdan deyil;
Sanardın hər bir şey gülür səninlə.
Məhv et dünyasını zülmün, sitəmin,
Barış bu həyatın, bu taleyinlə.
Uca tut başını, burax diz çöksün
Qarşında zalımın acı kədəri.
Sevgiylə süslənmiş müqəddəsliyin,
Fəth etsin inamla ülvi göyləri.
Bəlkə anlayarsan
Duruşum, baxışım, danışmağım da
Söz olur yanında, əl çək, get daha!
Köhnə nağılların məkruh səsindən
Zülmətəm, inamım yoxdur sabaha.
Gülmə üzümdəki kədər dünyama,
Onsuz da gizlənir o, nəzərlərdən.
Sonu müəmmalı həyat içində
Bilmirsən bu ürək keçir nələrdən.
Mənim sükutumu bilmək istəsən,
Səssiz arzuların səsini dinlə.
Dolmuş gözlərimdə donan ümidim,
Ağlayar, sızlayar onda səninlə.
Qayıdıb özünə, dərin nəzərlə
Seyr et həqiqəti, seyr et yalanı.
Süzülüb ziddiyyət qaranlığından,
Bəlkə anlayarsan hər bir insanı.
Mələklər qapına təzimə gələr
Bu dərdli sinəmdə qapında hər gün
Ahu-zar eylərəm, ya Rəsul Allah!
Dalıb nurundakı rəhmət selinə
Sevgidən ağlaram, ya Rəsul Allah!
Xəstə könüllərə məlhəm bəxş edən,
Səninlə aləmi gözəllik sardı.
Ey xəlq olmuşların ən xeyirlisi,
Rəhmətin qəməri ikiyə yardı.
Heyranın olmayan varmı birisi?!
Gecə də, gündüz də adını söylər.
Içməkçün qəlbindən kövsər suyunu
Mələklər qapına təzimə gələr.
Titrədər yerləri, göyləri səssiz,
Qəlbimdə çağlayan kədər ağrısı.
Ruhuma qanad ver, ruhuma ruh ver,
Odlanar içimdə həsrət yanğısı.
Sadiq qul-kölənəm, unutma məni,
Səslərəm, ya Rəsul, səni yaralı.
Diz çöküb, yalvarıb, şəfaət dilər
Qarşında vüqarsız yazıq Vüqarlı.
 |
