|
|
|
|
|
|
POEZİYA
|
|
|
|
|
Xatirə SADIQOVA
|
|
|
|
|
|
|
SƏFƏRBƏR
Soyuq bir qış axşamında
güllə səsləri başlayanda
kişilər əbədiyyəti seçər
qadınlar yalqızlığı
Soyuq bir qış axşamında
evini,
qadınını
və seçə bildiyin hər şeyi buraxıb
boşalmış otaqlarla baş-başa
əbədiyyətə gedirsən qardaşım,
qaça-qaça,
uça-uça
Dodağında qalın saitlər dolaşan
adamlardan birinə çevrilirsən
Artıq
həyata inanmamağın vaxtıdır
anam,
kişilərə inanmamağın vaxtıdır
bacım.
Soyuq bir qış axşamında
qarlı bir qış axşamında
əllərinizdə qalan istini
qarla soyudun kişilər
ümidləri oyatmaq üçün...
* * *
Atamın xatirəsinə
İnsan həyata tək gələr
tək böyüyər
Sonra ikiyə bölünər
qoşalaşar
uşaqlaşar
İnsan işləməyi öyrənər
alnının tərini içirər
ovcunun qabarını yedirər
əyalına
İnsan adına oxşayar
insan adını yaşayar
Sonra da
yuxu kimi düşər yada
"hardasa
uzaqlarda
gülümsəyən kişi silueti
hələ də 66 yaşında"
İnsan həyatdan tək gedər
tək...
İXLAS
Üstümüzə dənizlər gəldi
üzümüzə küləklər yağdı
hələ sağdı bütlərə inamımız
bir də ümidimiz vardı
bir də ümidimiz
Sonra O gəldi-
qurtuluş dilədiyimiz anda
sındırıldı bütlərə inamımız
dünyanı olduğu kimi gördük
taleyi olduğu kimi
Həyat günlərə bölündü
hər gün beş hissəyə
hər hissə niyyətə
qiyama
rükuya
səcdəyə
Bir də savaş vardı iblislə
bir də qələbə
bir də geriyə dönüş
üzüağ
alnıaçıq
İndi daha çox ibadət
İndi daha çox ibadət
İbadətlə özümüz də çoxalırıq
İbadətlə özümüz də çoxalırıq
ŞƏHƏRLİ QIZIN DAĞ NƏĞMƏSİ
Dağların başına qar yağar
Qar ağara-ağara dağlar dalğalanar
Dağlara qonaq gələr
təzə doğulan buludlar
Baxanda ölməyi gələr adamın
göylərə dönmək üçün
Sonra bir çiçək bitər
qardan qurtulmuş
qayanın gözündə
Sonra bir kəpənək uçub gələr
hardansa
Sevdalı çiçəyinin
başına dolanar
Qaya yaşıl-yaşıl olar
çiçək allanar
Dalğa-dalğa günəş ələnər
işıqlaşar yolların qabarı
Qoşulub buludlara
yola düşər dağlar
sürüşə-sürüşə dabanı
Dağlar nəğməmi də aparar özüylə
Hardasa
unudulmuş alaçığın içinə dolar
təzədən doğular nəğməm.
QAYIQ
Geridə buraxıb suları
dalğalanmış sualları
mübarək duaları
gedirəm dənizlərin sonuna qədər
Arxamca susan əşyalara
ağlayan uşaqlara
baxa bilmirəm
baxmıram
''əlvida'' yerinə
göz vuran işıqlara
Sahildə ayağa durub yollar
Görənlər deyir ''dəlidir''
Axı həyat
qum üstündə qoyduğum
izlər kimi
qəmlidir
qəmlidir
Gedirəm
suların sonuna qədər
sualların sonuna qədər
ÜRƏK ŞƏKLİ
Yağışa şeir deyən oğlan
aldatma özünü
O şeir sən deyilsən
ağlamağı bacarmırsan axı
Köynəyində ürək şəkli
əlində çiçək
sevgi etirafında bulunan oğlan
aldatma həyatı
sevgi gözə görünməyəndir
gözlə görünməyəndir
Silahı balış altında gizlədib
yuxuda özünü boğan oğlan
aldatma ölümü
şəhidlik ölmək deyil
ölümsüz yaşamaqdır
MƏN GÜNƏBAXAN İDİM
Bir zamanlar
daha sarı idi Günəş
saçlarını dağıdaraq üstümüzə
oyadardı yuxudan
həyatın üzümüzdəki rəsmini
Bir zamanlar
daha yaxın idi Günəş bizə
əllərimizi uzatsaydıq çatardı
gözlərimizi qapasaydıq itərdi
Bir zamanlar
mən də günəbaxan idim
səhər-axşam,
səhər-axşam
göyə doğru qoşardım
Günəşli yuxular görərdim
Günəşli həyat yaşardım
İndi keçib o zamanlar
nə günəş yaxındı bizə
nə saçlarını dağıdır üstümüzə
indi hamı barmağıyla örtür
Günəşin üzünü
ya da qapayırlar gözlərini
Günəşi görməmək üçün
İndi mən də günəbaxan deyiləm
indi mən də yoxam, yoxam.
|
|
|
|
|
|
