|
|
|
|
|
|
KİTABLAR, RƏYLƏR
|
|
|
|
|
Vaqif YUSİFLİ
BİZİM TANIDIĞIMIZ FÜZULİ
VƏ HACI ƏLƏMDAR MAHİR
Hacı Ələmdar Mahir. Mənim tanıdığım Füzuli,
"Nurlan", 2009 və KÜLLİYYAT. "Adiloğlu", 2009.
|
|
|
|
|
|
|
Əzəldən Bakı-Abşeron mühiti şeir, sənət, musiqi diyarı kimi tanınıb və bu bölgədən çıxan bir çox sənət adamları nəinki Azərbaycanda, bütün dünyada tanınıblar. Bu mövzuda təfsilatı ilə söz açmaq olar, hətta silsilə məqalələr, kitablar yazmaq da vacibdir. Ancaq bizim bu yazıdan məqsəd həmin mühitin yetirdiyi istedadlı bir yazarın, həm bir qəzəlxan kimi tanınan, məşhurlaşan, həm də bir Füzuli heyranı kimi ədəbi ictimaiyyətin diqqətini cəlb eləyən Hacı Ələmdar Mahirin yaradıcılığından müxtəsər söz açmaqdır.
Hacı Ələmdar Mahir haqqında düşünəndə, yəni onun həm Külliyyatı, həm də "Mənim tanıdığım Füzuli" kitabı barədə söz demək istəyi yarananda Bakı-Abşeron ədəbi mühitinin təxminən səkkiz əsrdə keçdiyi yola bir nəzər yetirdim. Azərbaycan dilində yazılan ilk qəzəlin müəllifi-Həsənoğlunun müasiri olmuş Nəsir Bakuyidən tutmuş bu gün şeir meydanında öz dəst-xətti ilə seçilən Arif Buzovnalı və İlqar Fəhmiyə qədər böyük bir yol keçən həmin ədəbi mühit Azərbaycan poeziyasına bir çox orijinal, dəyərli şairlər bəxş etmişdir. Mirzə Baxış Nadim (1785-1880), Ağadadaş Sürəyya (1850-1900), Əbdülxalıq Yusif (1853-1924), Əbdülxalıq Cənnəti (1855-1931), Məhəmmədağa Cürmi (XIX əsrdə yaşamışdır), Mikayıl Seydi (1862-1916), Ağadadaş Müniri (1863-1940), Atababa Hicri (1863-1922), Azər Buzovnalı (1870-1951), Haşımbəy Saqib (1870-1931), Səməd Mənsur (1879-1927), Əlabbas Müznib (1882-1938), Bədri Seyidzadə (1882-1945), Əlipaşa Səbur (1885--?),Həsən Səyyar (1891-1936), Əliağa Vahid (1895-1965), Ümgülsüm (1898-1944), Cəfər Rəmzi (1905-1996), Hüseyn Natiq (1912-1941), Bəbir Məmmədzadə (1914-1942), Böyükağa Qasımzadə (1916-1957), Mirzə Cavad (1908-1974), Həkim Qəni (1919-2006) ...və son altmış ildə istedadlı qəzəlxan kimi tanınmış Əliağa Bakir, Ələkbər Şahid, Seyidağa, Hacı Mail (Allah onların ruhunu şad eləsin!) ...Nəhayət, Hacı Ələmdar Mahir. Qətiyyətlə demək olar ki, adlarını çəkdiyim bu şairlər klassik poeziyamızın ənənələrini yaşada bildilər. Çünki sovet dönəmində klassik şeir formalarına qarşı bir biganəlik hökm sürürdü, klassikanı "köhnəlik qalığı" kimi qələmə verənlər az deyildi. Halbuki, səkkiz əsrlik Azərbaycan ədəbiyyatı elə bu klassikanın, "köhnəlmiş forma"ların hesabına dünya ədəbiyyatına bir sıra incilər bəxş etmişdi. Vaxtilə, böyük ədibimiz Cəfər Cabbarlı Füzuli şeirinin Azərbaycan poeziyasını beş əsr müddətində öz əsarəti altında saxladığı, bununla ədəbiyyatın hələ də Füzuli təsirindən qurtarmadığını yazmışdı. İndi böyük ədibin nə qədər haqlı olduğunu görürük. Əgər Cabbarlı indi yaşasaydı, o, "altı əsr" ifadəsini işlədərdi. Çünki klassik poeziyanın, xüsusilə Füzuli şeirinin təsiri hələ də yaşamaqdadır və biz bu təsiri son iyirmi ildə təkcə Bakı-Abşeron ədəbi mühitində deyil, Azərbaycanın digər bölgələrində də hiss edirik. Əlbəttə, qəzələ, klassik şeir formalarına meyil bir sıra maraqlı qəzəl şairləri yetirdisə də, yeni bir Füzuli, Seyid Əzim və Ə.Vahid yaranmadi. Ancaq bu meyil, bu dirçəliş qəzəlin, əruzun müxtəlif poetik təmayüllər sırasında mövqeyini saxladı. Burada Hacı Ələmdar Mahirin də bir şair-qəzəlxan, Füzuli pərəstişkarı kimi rolunu dana bilmərik.
Hacı Ələmdar Mahir də Bakı-Abşeron ədəbi mühitinin yetirməsidir, bu bölgədə muğam və poeziya məkanı kimi tanınan Nardaranda doğulub. Onun klassik poeziyaya məhəbbəti, heç şübhəsiz, ilk növbədə, tərbiyə aldığı, yetişdiyi Nardaran kəndinin şeir və muğam havasından yaranmışsa, ən əsası Füzuliyə-Şərq poeziyasının bu dahi sənətkarına pərəstişindən, heyranlığından nəşət edib. Odur ki, söhbətimizə Hacının "Mənim tanıdığım Füzuli" monoqrafiyasından başlamaq istərdik.
Hacı Ələmdar Mahir bu kitabıyla Füzuliyə-o böyük şairə illər boyu içində bəslədiyi məhəbbəti ifadə etmişdir. Onu müəyyən mənada tədqiqat əsəri də saymaq olar, çünki burada Füzuli yaradıcılığının poetik xüsusiyyətləri şərh olunur, onun şeirlərində istifadə etdiyi məcazlar sistemi nəzərdən keçirilir və belə məqamlarda əsl tədqiqatçı ilə qarşılaşırıq. Füzuli haqqında çox yazılıb və yazılacaq da. Təki ortada Füzuli adına layiq əsərlər olsun. Amma Füzulini dərk etmədən, onun poetik dünyasına bələd olmadan ciddi bir söz demək çox çətindir. Hiss olunur ki, Hacı Ələmdar Füzuli heyranı olmaqdan Füzulini dərk etməyə qədər böyük bir yol keçib və bu səbəbdən də "Mənim tanıdığım Füzuli" həvəskar kitabı deyil, Füzulini sevən bir şairin düşüncələrindən doğub.
Elmi həqiqət isə təkcə nəyisə təsdiq etməklə, onun izahını verməklə deyil, həm də məlum olan, amma mübahisəyə imkan verən fikirlərə etiraz kimi də sübut oluna bilər. Elə əsərin başlanğıcında Hacı Ələmdar belə bir fikir irəli sürür ki, sovet dönəmində Füzuli yaradıcılığından söz açan tədqiqatçılar kommunist rejiminin təsirilə onu islam ehkamından, irfandan ayırmağa cəhd göstərmişlər. Füzuliyə "müasirlik" donu geyindirib, onun dini dünyagörüşünü, irfanla bağlılığını inkar etmək isə birtərəfliliyə aparıb çıxarıb. Digər tərəfdən, sovet dövründə yazılan bir sıra tədqiqatlarda Füzuli yaradıcılığının yalnız sosioloji aspektdən izlənilməsi, şairin poeziyasındakı nəfsi gözəllikləri və məna çalarlarını gözdən qaçırmağa gətirib çıxarıb. Təbii ki, biz də bu deyilənlərlə razılaşırıq. Amma Hacıya və kitaba giriş sözü yazan cavan müəllifə (Hacı Mustafa Mayıloğluna) xatırlatmaq istəyirik ki, füzulişünaslıqda yeni mərhələnin başlanması böyük şairin yaradıcılığına bu birtərəfli münasibətə son qoydu. Bu mərhələni isə heç də girişdə deyildiyi kimi "gizli fəaliyyət göstərən poetik məclislərin leqal şəkildə fəaliyyət göstərməyə" başlaması ilə əlaqələndirmək doğru olmazdı. Füzulişünaslıq elmdir və Füzuli yaradıcıldığına yeni meyarlarla yanaşılması da bu elmin öz inkişafından doğur. Yaxşı olardı ki, Hacı Ələmdar bu yeni mərhələdə yaranan əsərlərə müraciət edəydi. Xüsusilə Sabir Əliyevin, Samət Əlizadənin bu sahədə xidmətləri gərək unudulmayaydı.
Hacı Ələmdar Füzuli sənəti barədə fikir və mülahizələrini sırf Şərq poetikası kontekstində davam etdirir. Onun fikrincə, Şərq poeziyasının bədiyyatına bələd olmadan Füzuli sənətinin incəliklərini açıqlamaq doğru deyil. Odur ki, müəllif Füzuli sənətindəki bəlağət və onun tərkib hissələrindən söz açmağı vacib sanır, çünki "şeirdə bədii ifadə və təsvir vasitələrini, estetik xüsusiyyətləri bir alim kimi dərindən bilən və bir şair kimi onlardan böyük məharətlə istifadə etməyi bacaran Füzuli, bütün şeirlərini bəlağət və onun tərkib hissələri ilə bəzəmişdir". Bəlağətin klassik poeziyada işlənən tərkib hissələrini isə müəllif aşağıdakı kimi qruplaşdırır: təşbih, istiarə, təzad, mübaliğə, bədii təyin, təlmih, səc, kinayə, məcaz, təkrir, cinas, lüğəz və s. Göründüyü kimi, bütün adlar Şərq şeiri poetikasından götürülür, dilimizə yabançı olan istilahlardan sərf-nəzər edilir. Qeyd edim ki, Hacının məcaz, bədii təyin (epitet), təşbih, istiarə, mübaliğə, təlmih, müləmmə, iştiqaq, səc, tərsi, toizi, cinas, bədii mükalimə, istifham, lüğəz, bədii xitabla bağlı verdiyi təriflər, buna uyğun Füzulidən gətirilən misallar. Bu gün bir çox "Ədəbiyyat nəzəriyyəsi" dərsliklərindəki boşluğu aradan qaldıra bilər. ( Bu istilahların bir çoxu barədə M.Rəfilinin, C.Xəndanın vaxtilə çap etdirdikləri "Ədəbiyyat nəzəriyyəsi" kitablarında məlumat verilmişdi, amma həmin dərsliklər sonralar heç çap olunmadı, Hacı Ələmdar isə bu xüsusda söz açarkən ədəbiyyatşünas Mahirə Quliyevanın "Klassik Şərq poetikası" kitabına bir mənbə kimi müraciət edir).
Hacı Ələmdarın "Mənim tanıdığım Füzuli" kitabında ən maraqlı hissə "Füzulidə eşq məfhumu və "Leyli və Məcnun" poeması"dır. Məhz bu hissədə müəllifin Füzuliyə, onun poeziyasına və bu poeziyada ifadə olunan eşq anlayışına nə dərəcədə vaqif olması xüsusilə diqqəti cəlb edir. O, yenə də Qərb alimlərinin fikirlərindən sərf-nəzər edir, "hansısa bir Avropa şərqşünasının yox, Füzulinin əqidəsini daşıyan müsəlman alimlərinin fikirlərinə əsaslanmaq doğrudur" deyir. Biz bu xüsusda Hacı Ələmdarla razılaşmasaq da (hər hansı elmi həqiqətin daha doğru izahı üçün, elə bilirəm, Şərq-Qərb bölgüsü yoxdur-V.Y.) , amma problemin sırf Şərq kontekstində izlənilməsini də maraqlı hesab edirik. Gəlin, müxtəsər də olsa, Hacı Ələmdarın eşq məfhumu barədə söylədikləri bəzi fikirlərinə diqqət yetirək: "Bəzi alimlər eşqi iki mərtəbə bilib məcazi və həqiqi adlandırmış, digərləri də iki görmüş, lakin həqiqi və ilahi demişlər. Bunlar nədir? Eşqi məcazi və həqiqi bilən alimlər, onu nəzərdə tutublar ki, məcazi eşq həqiqi eşqin müqəddiməsidir. "Məcaz" sözü lüğəti mənada həqiqi olmayan, həqiqətin əksi olmasına baxmayaraq, burada həqiqətin başlanğıcı kimi mənalanır. Yəni insan həqiqi olmayan eşqə düşsə də, düşdüyü eşq hər nəyə aid olmasına baxmayaraq, əvvəl-axır ona həqiqi eşqi göstərər. Məsələn, təyyarənin quş kimi uçmağına baxmayaraq, uçuş xətti olmasa, o, uça bilməz. Məcazi eşq də həqiqi eşq üçün bu cür zəmin yaradır". Daha sonra: "Eşqin mərhələlərini həqiqi və ilahi kimi görənlər isə belə düşünürlər ki, məcazi eşq, əslində, həqiqi eşqi tapmaq üçün yalnız bir keçid ola bilər. Adından bəlli olduğu kimi o, həqiqətin özü ola bilməz, ancaq həqiqətə bənzəyə bilər. Bu baxımdan insanda əvvəl həqiqi eşq cilvələnər ki, ilahi eşqi tapa bilsin. Bu nəzəriyyələrin hər ikisi doğrudur. Ancaq eşqə iki cür yanaşmadan əlavə başqa bir fikir də doğur ki, o da bundan ibarətdir: Eşqin salikləri həqiqətdən ilahiyyata doğru hərəkət etməkdədirlər. Lakin bu iki mərtəbə arasında bəzi maneələr, keçidlər var. Bu mərtəbələrdən biri məcazi, o biri Əflatuni eşqdir". Hacı Ələmdar qeyd edir ki, Füzuli, şeirlərində tərənnüm etdiyi eşqi, təkcə, vəsf etməklə kifayətlənməyib, o, özü də eşqin şərbətindən dadmış bir həqiqi aşiqdir. Əslində, əgər şair, yazdıqlarında görünməsə və yaxud yazdıqları özündə əks olunmasa, nə sözündə bir kəsər olar, nə də adı əbədiyyət tapar.
Əlbəttə, məqsədim Hacı Ələmdarın adı çəkilən kitabının məziyyətlərini ya da müəyyən mübahisə doğuran məqamlarını nəzərə çarpdırmaq deyil. Ancaq həqiqət naminə deyim ki, müəllif "Leyli və Məcnun" poemasının eşq və irfanla bağlı məqamlarını çox gözəl incələyib. O, belə bir fikri dönə-dönə vurğulayır ki, "Füzuli şeirlərinin bəzəyi və gücü, müxtəlif elmlərlə yanaşı, həm də imandır. Bunları deməkdə məqsədim odur ki, elm əhli olanlar Füzuli yaradıcılığına müraciət etmək və şərh vermək istəsələr, biliklərlə bərabər, Peyğəmbər (s) və Əhli-beytin (ə) mərifətlərinə, Qurani-Kərimin öyrətdiklərinə əsaslansınlar. Çünki Füzuli məhz İslam şairidir". Əlbəttə, biz Hacı Ələmdarın Füzuli yaradıcılığını İslam dini, onun ehkamları nöqteyi-nəzərindən şərh etməsini heç də pis qarşılamırıq. Hacı Ələmdarın öz sözləriylə desək: “Füzuli yaradıcılığı, Füzuli sənəti elə bir dəryadır ki, hər damlasında bir dərya gizlənib. Bu dəryanın dərinliklərinə baş vurub onu öyrənmək, əlbəttə, hər qəvvasın qüdrəti daxilində deyil". Deməli, Füzulini bütün aspektlərdə (dini, fəlsəfi, psixoloji, təbiət elmləri və s.) öyrənmək olar və lazımdır. Füzulini sırf bir islam şairi kimi öyrənməyin faydası daha çoxdur. Və Hacı Ələmdar da bu missiyanı gücü yetən qədər həyata keçirmək istəyib.
Hacı Ələmdarın "Mənim tanıdığım Füzuli" kitabı barədə bu yığcam qeydimizi onunla bitiririk ki, bu əsər Füzuli sənətinə yaxşı bələd olan bir söz adamının oricinal düşüncələri kimi maraqlıdır, burada öyrənmək istədiklərimizi öyrəndik, mübahisə doğuran məqamlarda isə razılaşmadıq.. Amma Hacı Ələmdarın sevdiyi, tanıdığı Füzuli bizim də Füzulimizə çevrildi.
İndi isə Hacı Ələmdar Mahirin "Külliyyat"ı barədə. Bu "Külliyyat"ı Füzuli və klassik poeziya heyranının əməldə təcəssümü saymaq olar. Əlbəttə, Füzulini və klassik poeziyanı sevən hər kəs şair ola bilməz. Şairlik poetik istedadla bağlıdır.Təbii ki, təsir məsələsi ikinci dərəcəli amildir. Hacının "Külliyyat"ı (nədənsə, o, bunu "Divan" adıyla təqdim etməyib) deyərdim ki, klassik Azərbaycan şeirinin yaşarı ənənələrinin ən səlis, ən biçimli formada təcəssümüdür. Bu gün "Divan" adıyla şeir külliyyatını təqdim edənlərin sayı çoxalır, amma məsələni kəmiyyət baxımından deyil, keyfiyyət baxımından izah etməli olsaq, Hacı Ələmdarın "Külliyyat"ı bizə daha xoş təsir bağışladı.
Əvvəla, Hacı Ələmdar klassik şeir poetikasına və mədəniyyətinə kifayət qədər yaxşı bələddir. Əruzu bilmədən, onun incəliklərinə bələd olmadan, yaxud klassik poeziyada müraciət olunan onlarla, yüzlərlə təşbehlərin, metaforaların, bədii təyinlərin, digər təsvir vasitələrinin hansı məqamda işlənməsini dürüst müəyyənləşdirmədən, bunların mahiyyətinə varmadan qəzəl yazmaq müşğüldür. İkincisi, müasir çağda Azərbaycan qəzəlinin dili xeyli dərəcədə sadələşmişdir, ancaq klassik poeziyaya məxsus ərəb və farsca bir çox söz birləşmələrindən də imtina etmək mümkün deyil. Bu xüsusda Hacı Ələmdarla başqa bir qəzəlxan- Şahin Fazil arasında gedən bir mübahisəni də xatırlatmaq olar. Şahin Fazil belə bir fikir irəli sürürdü ki, indiki Azərbaycan qəzəlini mütləq Azərbaycan dilində, yəni ərəb və fars kəlmələrini, izafət tərkiblərini az işlətmək və ya heç işlətməməklə yazmaq lazımdır. Hacı Ələmdar isə bunun qeyri-mümkün olduğunu söyləyir və əlbəttə, müəyyən dərəcədə haqlıdır. Bu səbəbdən də Hacı Ələmdarın qəzəllərində klassik qəzəllərdən gələn izafət tərkiblərinə bol-bol rast gəlirik. Bu cəhəti onun "Külliyyatı"na ön söz yazan qocaman qəzəlxan Ənvər Nəzərli də qeyd edir: "Mahirin şeirləri bəzi nöqsan və qüsurlardan da xali deyildir. Bunlardan ən başlıcası bir sıra şeirlərində dilinin qəliz olması, izafət birləşmələrindən istifadə etməsi, hər oxucunun başa düşə bilmədiyi rəmzi ifadələr, obrazlar, kökü müxtəlif hədis və dini rəvayətlərə söykənən fikirlər, müddəalar vardır ki, bunlar şeirə ağırlıq gətirir". Biz də bu deyilənlərlə razılaşırıq. Amma bütün bunlar onun qəzəllərinə ciddi mənada elə bir xələl gətirmir, çünki bu qəzəllərdə məna var, sözün obrazlı ifadəsi var və ən başlıcası, beytlərarası, misralararası məntiq pozulmur.
Üçüncüsü isə, Hacı Ələmdar əruz vəznini yaxşı bildiyi üçün onun əksər bəhrlərinə müraciət edir. Bu cəhəti biz müasir qəzəlxanlarımızın demək olar ki, əksəriyyətində görmürük. Onlar daha çox əruzun rəməl bəhrinə müraciət edirlər.
Nəhayət, onu da qeyd edim ki, Hacı Ələmdarın qəzəlləri -istər sadə yazılsın, istərsə də içində farsdan, ərəbdən gələn izafət tərkibləri ilə diqqəti çəksin- müasir qəzəllərdir, yəni XX-XXI əsr şairinin bədii təfəkküründən doğub bu qəzəllər. Onun lirik qəhrəmanı da bizim müasirimizdir, amma öz klassik sələfləri-Məcnun və Fərhad kimi eşqinə sadiqdir, cəfa çəkməyi çox sevir.
Hacı Ələmdarın qəzəlləri Füzulinin "Qəzəl de ki, məşhuri-dövran ola.." tələbi ilə səsləşir desək, əsla yanılmarıq. Onun əksər qəzəlləri mənaya xidmət edir, amma təbii ki, bu məna və məzmun emosional biçimdədir, qafiyə, rədif, daxili qafiyə ustalığındadır, hər beytin məzmunu ilə formanın harmoniya təşkil etməsi həmin qəzəllərin başlıca məziyyətinə çevrilir.
Könül, dünya qəmin tərk et, dolan meyxanə-meyxanə,
Atıb dərdi, həyatın vur başa məstanə-məstanə.
Bəla sərməstiyəm saqi, gətir vəslin şərabından,
Məni məst eyləməz hər mey, içəm peymanə-peymanə.
Olaydı kaş bir gün ki, gələydi nazlı cananım,
Deyəydim dərdimi cananıma, bir danə-bir danə.
Onunçün atəşi-hicranına pərvanə tək yandım,
Baxıb bu halıma bilsin nədir pərvanə, pərvanə.
Könül, divanəlikdən qaç, səfa yoxdur biyabanda,
Baxar bu dəştdə, ancaq görər divanə, divanə.
Həqiqətdən nişan varsa sözündə yaz-yarat Mahir,
Danışma boş yerə ancaq çalış, əfsanə-əfsanə.
"Külliyyat"da divan ədəbiyyatına daxil edilən klassik şeir formalarının əksəriyyəti öz əksini tapıb. Bununla belə, biz onların hər biri haqqında müfəssəl məlumat vermək fikrində deyilik.Qısaca deyə bilərik ki, qəzəllərdən sonra "Külliyyat"da kəmiyyət etibarilə çoxluq təşkil edən dini şeirlərdir. Əlbəttə, bu şeirlərin ürəkdən yazıldığına heç bir şübhəmiz yoxdur, bu şeirlər Hacının Allaha sevgisindən yaranıb. Amma qəzəllərindəki məna yükünü, obrazlı ifadə tərzini bu şeirlərdə o qədər də hiss etmədik.Sonra gəlir "ibrətnamələr" - nəsihətvari şeirlər, elə bunlar da məzmun etibarilə dini şeirlərinin davamıdır. Sonra gəlir təxmislər. Təxmis yazmaq bədii ustalıq tələb edir. Hacı Füzulidən, Seyid Əzimdən və Vahiddən təxmislər edib. Beşlik formasında olan, hər bəndin üç misrası özündən, iki misrası başqa bir şairin qəzəlindən ibarət olan təxmisdə məna ardıcıllığına riayət etmək, eyni bəhri, ölçünü saxlamaq məharət tələb edir. Füzulinin Həbibidən təxmis etdiyi "Gər səninçün qılmayam çak, ey büti-nazikbədən..." qəzəlini xatırlayaq. Hacı Ələmdarın təxmisləri də bizə bu baxımdan maraqlı təsir bağışladı:
Ey könül, eşq aləmin səhra bilən arif deyil,
Yar kuyin cənnəti-məva bilən arif deyil,
Dəhridə hər şeydə bir məna bilən arif deyil,
"Hikməti-dünyavü mafiha bilən arif degil,
Arif oldur bilməyə dünyavü-mafiya nədir.."
Oldu Adəm nəsli ey aşiq, fərağın məhrəmi
Saldı qəm girdabına, Mahir kimi çox həmdəmi,
Tutdu bu dünyanı yeksər ahü fəryadın qəmi,
"Ahü fəryadın Füzuli, incidibdir aləmi,
Gər bəlayi-eşq ilə xoşnud isən qovğa nədir.."
Sonra digər klassik şeir formaları gəlir: müxəmməslər, mürəbbelər, fəxriyyələr, qitələr, müxtəlif şeirlər. Bir sözlə, divan ədəbiyyatının formal tələblərinə əməl olunur.
Hacı Ələmdar Mahirin bu kitabları haqqında qeydlərimizi onun "Söz" qəzəlindən bu iki beytlə tamamlayaq. Qoy Hacı bu misralardakı poetik həqiqətə sadiq qalsın:
Tut sözü daim özündən yüksək, ey şair könül,
Çünki ALLAH göndəribdir Əhmədi-Muxtarə söz.
Hər sözə meyl etmə Mahir, salma qiymətdən sözü,
Çıxdı bir gün bəlkə, qiymət almağa bazarə söz.
|
|
|
|
|
|
