|
Gözəllik
Günüm gözəllərin vəsfində keçər, şeirimdə dilimin söz gözəlliyi. Ürəyim sevməyə bir sənəm seçər, gözümdə dünyanın yüz gözəlliyi.
Gözəllik məst edir bizi, nə gözəl, tükənmir qəmzəsi, nazı, nə gözəl. Ömrün qışı nə xoş, yazı nə gözəl, hər fəslin, hər ayın öz gözəlliyi.
Yenə gül qoxuyur çölün nəfəsi, ləçəyin şəbnəmi, bülbülün səsi. Qoy öpsün üzündən düzün laləsi, əyilib ahəstə üz gözəlliyi.
Ürək də bir gözdür, göz də bir ürək, baxışdan odlanaq, duyğudan ölək. Tökülsün bəbəyi, kor olsun gərək, heyrətlə görməsə göz gözəlliyi.
Fəxrəddin, bu nə ah, bu nə sızaqdı, gözəllər gözünün giləsin sağdı. Guya ki, baxmaqla nə olacaqdı, ha durub qıraqdan süz gözəlliyi.
Mərdİ qova - qova namərd edənlər
Bilərəkdən qara ilə ağa, təpə ilə dağa, ayran ilə yağa fərq qoymayanlar mərdi qova - qova namərd edirlər.
Özlərinkidir deyə əyrini düzdən, astarı üzdən, eynəyi gözdən dəyərli sayanlar mərdi qova - qova namərd edirlər.
Dünya malından gözləri doymayanlar, xeyri gələn yeri əldən qoymayanlar, Dövlətinə qıyıb, sərvətinə qıymayanlar mərdi qova - qova namərd edirlər.
Ömür - günümüzə zəhər qatanlar, hər yerdə hamıya "atanlar", vicdanın hərraca qoyub satanlar mərdi qova - qova namərd edirlər.
Bu, Stalin dövrünün beriyaları, mikoyanları, indi də nə bilim nə əyanları, dövrümüzün "çoxbilmiş" nadanları mərdi qova - qova namərd edirlər.
Böyüyüb biznesmen olmuş baqqallar, şəxsi minik, mülk kolleksiyası yığan naqqallar, canavar tinətli sümsük caqqallar mərdi qova - qova namərd edirlər.
Daha özündən müştəbeh "ərənlər", həyatının mənasını rüşvətdə görənlər, nütvəsində də haram əkib - dərənlər mərdi qova - qova namərd edirlər.
Qocalar evi
Övladları onları yola vermədikləri üçün qocalar evini öz od - ocağından üstün tutub ömrünün sonunacan orada yaşamağa qərar verən bu zavallı, pənahsız insanları sakit, emosiyasız dinləmək olmur. Nə qədər ağrılı və acı görüş! Başın batsın, nankor övlad! Ölümün olumundan daha əfzəl!
Salam verib - hər vaxtınız xeyir - söylədim. Aqibətin xeyir olsun, oğul - dedilər. Mənə ömrün qürubunda xeyir dilədi aqibəti qara gəlmiş bu nisgillilər.
Aqibəti xeyir olmaq, nə uğurlu yol, hansımıza qismət olar, qalıb bəxtəbəxt. Od - ocaq qur, övlad böyüt, sonra da qovul, sən həyatın təzad dolu min üzünə bax!
Qırış kəşmiş çöhrələri xiffətdən solar, nurdan düşmüş gözlərində qəm yuva salar. Hər gün qüssə, qəhər ilə oyanar - yatar, yuxusunda övlad, nəvə görən qocalar.
Bu ixtiyar yaşlarında sərgərdan olub doğmalardan uzaq düşmək nə qədər ağır. Nə arabir bir günlüyə qayıda bilir, nə yurd - yuva, nə qonşular yadından çıxır.
Gecə - gündüz lənətləyib qara bəxtini, kimlərisə yada salar, səssiz ağlayar. Hələ hərdən nəyəsə sərf edər vaxtını, hələ hərdən kimə isə ümid bağlayar!
Lakin gəlməz övladlardan quru təklif də, göz yaşıyla dərdlərini yayındırarlar. Boş arzuyla, xam xəyalla qalıb təklikdə, bu tənhalar bir - birini ovundurarlar.
Daha daim fikri məchul, qaşı catılar, günü - günə, ayı - aya satar qocalar. Sanki kədər ümmanına lövbər atarlar, dəryalarda gəmiləri batan qocalar.
Aman Allah, nə sitəmdir qocalar çəkir? bu cür dərdə nə baş dözər, nə ürək dözər. Qaçqınların, köçkünlərin gününə şükür, övlad, nəvə didərgini olmaqdan həzər.
Bir yerdə ki, valideynə ehtiram olmaz, batsın o yurd, uçsun o ev, sönsün o ocaq. Vətənə də vətəndaş yox, ləkədir ancaq, anasına, atasına xor baxan alçaq!
Bu gərəksiz vücuduna de, nə ad verək, gözümüzdə cılızlaşan, ay arsız oğul? Südünümü, zatınımı, nəyini deyək, nankor övlad, naqis xələf, qürursuz oğul?
Övlad gərək kəfəninə bürünüb gedə, valideyni ölümə də onu çağırsa. Ulu Tanrım, sənin səbrin nə vaxt daşacaq, oğlu qoca anasını evdən qovursa?!
Cahil insan, düz yolundan sapdığın yetər, şərafət san valideynə diz çökməyi sən. Tanrı - əcəl körpüsündən keçməzdən əvvəl öz övladlıq borclarını ödəməlisən!
Təsəlli
Güzgüdə baxdım özümə, sınıxmış dəydim gözümə. Sən demə, cox yorduğumçün, can daha baxmır sözümə.
Dirəşmiş illər üzümə, xəstəlik düşmüş izimə. Yaş öz işini görübsə, ha döyüm indi dizimə.
Söz ki deyilir düzünə, dəyər yalanın yüzünə. Nə söyləsəm təsəllidir daha özümdən - özümə.
Bütövlük - sınmazlıq
təkəbbür eyləyən görsəm, namərdəm bir yol onlara əgər qulaq asaramsa. Qudurğan, nakəs önümdə haqqı nahaqqa verəndə lal olsun dilim ağzımda, sakit baxıb susaramsa. Gündə bir məclis qursa da, çörəyi minnətlə verən, yediyim qoy haram olsun ora ayaq basaramsa. Mənə bir sadə dost gərək, daim qəlb həmdəmim olsun, "neyləyirəm qızıl teşti", içində qan qusuramsa"!
Təzad
Qışda büzüşürük yorğan altında, soyuqdan donuruq, qardan bezirik. Yayın cırhacırlı, isti vaxtında sərin yer axtarır, soyuq gəzirik. Yayın istisində tövşüyən insan, qışın soyuğunda üşüyən insan nə yayı bəyənir, nə qışı sevir. Bir yol bu hikməti anlayıb demir, bu qədər təzada, heyrətə şükür, Tanrım, yaratdığın qüdrətə şükür!
Güzəştim-suçum
Övlad sözümdən cıxdı, bir nadana tay oldu. Səhvini gec anladı, həyatı "ah-vay" oldu.
Gözümdə dan söküldü, qəlbimdə dərd əkildi. Yuxum ərşə çəkildi, hər gecəm bir ay oldu.
Verilsin həm mənimçün qoy cəzası bu suçun. Güzəştə getdiyimçün ömrüm-günüm zay oldu.
Sizif zəhməti
Çiynimdə ağır yük, çəkdiyim əzab, yox bir anlayanım, köməyim, Allah. Mənim hər işimin sonu iztirab, "Sizif zəhməti"ymiş əməyim, Allah.
Bizi müxalifət sayan gədələr...
Siz ey düz sözümü şərə yozanlar, bu cür düşünməniz kökündən qələt. Şeirimdə gəzməsin kimsə siyasət, mən nə iqtidaram, nə müxalifət.
Siz ey ömrü boyu yalaq olanlar, mələz əsillilər, calaq olanlar. Əlində "ingilis bayrağı" tutub, daim ona - buna yaltaqlananlar.
Mən nə "Musavat"çı, nə "Cəbhə"çiyəm, nə "Ana Vətən"də , nə "YAP"da varam. Mənim müxalifim öz vicdanımdır, sözümdə, işimdə düz iqtidaram.
Mənimçün həqiqət hər şeydən uca, xalqın dərd-sərini yazmaq şərəfdir. Siz isə, maşallah, diribaş, qoçaq, sizə ikiüzlü olmaq sərf edir.
Hərdən zəmanəyə etiraz sözüm kiminsə heysinə toxunmaq deyil. Ətrafda bir qüsur görürsə gözüm, bu əsla ittiham oxumaq deyil.
Şair təhrif etməz öz zamanını, əyrini - necə var, düzü düz yazar. Tanıtmaz mədh ilə öz ünvanını, acı həqiqətə acı söz yazar.
Şairi xalqına müxalif sayan ən azı, nadandır, ayrı adı yox. Yurdunda ədalət görən şairsə xoşbəxtdir, uçmağa bir qanadı yox.
Odur əlahəzrət sözün memarı, dövrünün fövqündə durmuş hər zaman. Sındıra bilməmiş əsl şairi, nə cəllad kötüyü, nə soyuq zindan.
Sözü sərt, eyhamı incə şairin ömrü də minnətsiz ötsə yaxşıdır. Şair məddahlığa rəvac verincə, Biryolluq intihar etsə yaxşıdır.
|
|