|
Bura niyə gəldim?
Gəldim ki, uzadam bizim yamacı,
Evimiz həmişə başında olsun.
Gəldim ki, yurdumdan mən söhbət açım,
Gözüm torpağında, daşında olsun.
Civir çovustanı, qarğı - qamışı,
Gəldim tanıtdıram bütün aləmə.
Mən kənddən çıxanda kəndin qarğışı
Məni bu yollarda tutubdur demə.
Gəldim ki, söyləyəm Qubadı yalı,
Eyfel qülləsindən ucadır min qat.
Gəldim ki, söyləyəm, Mirzəcamallı
Parisdən gözəldir, bilsin camaat.
Gəldim ki, tanıdım doğma torpağı,
Məni eşitməsinlər onu duyanlar,
Deyim Məciklidir Tyan - Şan dağı,
Gəlib seyrə dalsın inanmayanlar.
Bu eli, obanı kim görüb, deyim,
Mənim düzəltdiyim dəyə saraydır?!
Gəldim Köndələni göstərib deyim,
Dünyanın ən böyük çayı bu çaydır.
İlk dəfə bu kənddə qobu görmüşəm,
Odur kəndimizin ilk Qobustanı.
Bu eli, obanı kimə vermişəm
Niyə yazmamışam mən bu dastanı.
Qınamaq istəsən, sən məni qına,
Dili lal, gözü kor, qulağı karam.
Doğma kəndimizi başqalarına
Tanıda bilmədim, mən günahkaram.
Ümİd yerİ
Çiyinlərdən yerə düşüb ağır yük kimi,
Qollarını, qıçlarını çatıblar onun.
Meşələrdən çıxarıblar bir kötük kimi,
Dağ çayının qabağına atıblar onu.
Seçilməyir toxuduğu corab milindən.
Nənəm daha qocalıbdır, hana toxumur.
Gəlib burda tutan yoxdur onun əlindən,
Yerə düşüb, cücərməyib nəvə toxumu.
Nəvələri böyüsə də sözünə baxmır,
Atam bilsə nənəm təkdir, min qan eyləyər.
Görsə əgər oğlu, qızı sözünə baxmır,
Yerlərə də, göylərə də üsyan eyləyər.
Nə gizlədim, necə girib yuxuma atam,
Axı niyə belə oldun, a fərsiz bala?
Görmüsənmi əsil nəvə nənəni ata?
Qoyma nənən yad evlərin küncündə qala.
Onun cındır yatağına qarışqa dolub,
Gecə - gündüz dən daşıyır, gətirir ora.
Elə bildim nəvələri qarışqa olub,
Nənəm burda nağıl deyir qarışqalara.
Göz yaşıyla dağlayıbdır nənəm sinəmi,
Heç bilmirəm nənə deyim ona nə haqla.
Atam deyir - necə olsa gətir nənəni,
Yerin yoxsa, gözlərinin içində saxla.
Nənəm deyir - Mən ölmərəm Balay gəlməmiş.
Balasızam, nəvəsizəm mən bu dünyada.
Əzrayıla can vermərəm, balam gəlməmiş,
Mənim bircə balam varmış, Balaymış o da.
Nənə dərdi alışdırır sinəmi indi,
Kəndimizdə olmasa da onun yaşıdı.
Gəlin məni qınamayın, nənəmi indi
Bir iynənin gözü boyda ümid yaşadır.
Nar qız necə oldu?
Nar qız nağılını dedin bir axşam,
Tutuldum, gözlərim yaşardı onda.
Narı dənələyib yedim bir axşam,
Nar qız yoxa çıxdı nar qurtaranda.
Söylədin: - Ay bala, gör bir nə etdin,
Görürsən, boş qalıb nar qızın yeri.
Sən o gün nar qızın dalınca getdin,
Bir daha qayıdıb dönmədin geri.
Bu gecə yuxuda səni görmüşəm,
Qayıt evimizə, tez elə görüm.
Səninçün bir qucaq nar gətirmişəm,
Onların birini qız elə görüm.
Bu nar qıza dönsə əhdə düz olar,
Duyar ürəyimdən gəlib keçəni,
İnana bilmirəm bu nar qız ola,
Qızların içində bəyənə məni.
Bu dərd ürəyimi buza döndərir,
Dünyada nə olub, mənə olubdur.
Almanı dərvişlər qıza döndərib,
Narı qız eyləyən nənən olubdur.
Dərələyiz
Bir çiçək adıyla adlanır dərə,
Gözləri açılır onu görənin.
Kim gəlib baxıbsa bu çiçəklərə,
Yadından çıxarmır bu gen dərəni.
Uzaqdan görmüşəm Dərələyizi,
Odur ki, dönmüşəm bir parça daşa.
Bəlkə də bu çiçək məst edib bizi,
Yatmışam, yuxudan ayılmamışam.
Batıb bu dərədə kimin varı var,
Dəvəsi, sürüsü görünmür niyə?
Bəlkə bu çiçəkdə bihuşdarı var;
Huşunu itirir onu iyləyən?!
Xalqın arasına çıxıb nə üzlə
Yadına salırsan o yerləri sən?
Bir kürd qalmayıbsa Dərələyizdə,
Mobil Balay oğlu, nə öyünürsən?
Sənin oylağındır o dərə, o dağ,
Çiçəyi ətirli, otu suludur.
O daşa çevrilən adama bir bax,
O, sənin babandır, Cəfərquludur.
Yadlar bu torpağa ayaq açıblar,
Üzümə baxırsan axı nə üzlə?
Onun düzəltdiyi boz alaçıqlar
Dumana çevrilib Dərələyizdə.
Tubulğu çomağı götür əlinə,
Sındır yağıların başında onu.
Qayıt öz yurduna, doğma elinə,
O dərə gözləyir sənin yolunu.
Od andı
Axşam üz tutmuşam ulduzlu göyə,
İşıq istəmişəm ocaq keçəndə.
Safdır, müqəddəsdir, təmizdir deyə,
Oda and içmişəm mən and içəndə.
İldırım çaxanda bir anlıq olub,
Bulud balaları verib səs - səsə.
İşığın düşməni qaranlıq olub,
Paxıllıq etməyib işıq heç kəsə.
Kim odla oynasa, o, odsuz qalar,
Yanar ocağını özü söndürər.
Köz üstə su töküb söndürmə, bala,
Baxtını söndürür közü söndürən.
Od gərək od ola, suya dönməyə,
Görəm öz gözümlə bir daha onu.
Adamlar qoymayıb közü sönməyə,
Qoruyub saxlayıb sabaha onu.
And içdim, sadiqəm mən öz andıma,
Özüm qoruyuram bu odu indi.
Bu qız od olub ki, məni yandıra,
Bu gəlin, doğrudan, od gəlinidir.
Daş daşa dəyəndə od çıxıb daşdan,
Baxanda ürəyim od tutub, yanıb.
Qızıl ildırımlar Misri qılıncdan,
İgid Koroğlular oddan yaranıb.
|
|
