Qulu AĞSƏS
QAPISI AÇIQ MƏCID...
esse

O, mə­ni Ağ­səs ça­ğı­rır, mən ona bu ya­zı­da Mə­cid de­yə­cəm. MƏ­Cİ­DİN QA­PI­SI AÇIQ­DI: "Nə­ri­ma­nov" met­ros­tan­si­ya­sı­nın yay­lı qa­pı­la­rı "525-ci qə­zet­"in baş re­dak­to­ru­nun ka­bi­ne­ti­nə açı­lır.
A­zər­bay­can Ya­zı­çı­lar Bir­li­yi­nə apa­ran yol­lar həm də gənc­lər üz­rə ka­ti­bin ota­ğın­dan ke­çir.
İn­şal­lah, se­vim­li Ağ­ca­bə­di ca­maa­tı növ­bə­ti de­pu­tat seç­ki­lə­rin­də ra­yo­nun ala­qa­pı­sın­dan bir­ba­şa onun Mil­li Məc­lis­də­ki ota­ğı­na ad­la­ya­caq.
Rə­şad Mə­ci­din bir­cə qə­lə­mi­nin qa­pı­sın­da növ­bə­di: yaz­ma­dı­ğı şe­ir və he­ka­yə­lə­rin növ­bə­si. "10 sent­yabr"dan son­ra on­dan 364 he­ka­yə göz­lə­yi­rəm, çün­ki adi təq­vim­də 365 gün var, ədə­bi təq­vim­dən da­nış­saq, Mə­cid gə­rək qə­lə­mi ye­rə qoy­ma­ya...
... Qa­ra­bağ­da, Ağ­dam­da tək-tük dörd­mər­tə­bə­li daş ev­lə­rin bi­ri­nin ikin­ci mər­tə­bə­sin­də bö­yü­yən ba­la­ca uşaq bal­kon­dan ba­xan­da hə­yət­də ağa­cı gö­rür­dü, ağac­dan bir az yu­xa­rı­da da­ğı gö­rür­dü, dağ­dan bir az yu­xa­rı­da gö­yü gö­rür­dü, göy­dən bir az yu­xa­rı­da Al­la­hı gö­rür­dü, ge­cə ya­ta­ğı­na gi­rən­də yu­xu gö­rür­dü, yu­xu­da da hə­min bal­ko­nuy­du, hə­min ağa­cıy­dı, hə­min da­ğıy­dı, hə­min gö­yüy­dü, hə­min Al­la­hıy­dı, hə­min yu­xuy­du gör­dü­yü... uşaq bal­kon­dan ağa­ca, ağac­dan da­ğa, dağ­dan gö­yə, göy­dən... yo­xa çıx­dı. Daş­la­dı­ğı dar­va­za­la­rın qu­la­ğı bat­dı, da­laş­dı­ğı tay-tuş­la­rı əs­gər get­di­lər, sev­di­yi qız­la­ra ni­şan tax­dı­lar, uşaq uzə çıx­ma­dı. Uni­ver­si­te­tin jur­na­lis­ti­ka fa­kül­tə­sin­də, "Elm və hə­yat­"ın kor­rek­tor ota­ğın­da həm də ona ox­şa­yan bir oğ­lan pey­da ol­du. Yet­di­yi­nə yet­di, üzü­nə açıl­ma­yan qa­pı­la­rı daş­la­dı, şe­ir yaz­ma­ğa baş­la­dı, nə baş­la­dı. Bal­kon ya­dı­na düş­dü - yaz­dı, ağac ya­dı­na düş­dü - yaz­dı, göy ya­dı­na düş­dü - yaz­dı, həm də ox­şa­dı­ğı uşaq ya­dı­na düş­dü - yaz­dı, bir­cə Al­la­hı xa­tır­la­ya bil­mə­di. Oğ­lan bö­yü­dük­cə, oxu­duq­ca, yaz­dıq­ca Al­la­hı unut­ma­ğa baş­la­mış­dı. Al­lah bir də onun ya­dı­na bal­kon­dan gör­dü­yü dağ­da­kı ağa­cı düş­mən­lər kə­sən­də düş­dü. Qa­yı­dıb tə­zə­dən hə­min uşaq ol­du, hə­min uşa­ğa ox­şa­dı, hə­min uşa­ğı ox­şa­dı. Bax­dı ki, uşa­ğın sa­çı ti­kan ki­mi­di. Buy­ğur şei­ri boş­la­dı, pub­li­sis­ti­ka­ya baş­la­dı, nə baş­la­dı. Azad­lıq­dan yaz­dı, müs­tə­qil­lik­dən yaz­dı, ağac­dan yaz­dı, dağ­dan yaz­dı, son­ra is­tə­di yaz­dıq­la­rı­na baş çək­sin, gör­dü: azad­lıq var, müs­tə­qil­lik var, Qa­ra­bağ yox­du, Ağ­dam yox­du, Qa­ra­bağ­da, Ağ­dam­da tək-tük dörd­mər­tə­bə­li daş ev yox­du, bal­kon yox­du, ağac yox­du, göy yox­du, qorx­du, bir­dən Al­lah da ol­maz, qəd­di­ni di­kəl­dib qəd­di­nə bax­dı, cəd­di­ni ça­ğı­rıb cəd­di­nə bax­dı, gör­dü, yox: Al­lah var! var! var!
Təq­vi­mə bax­dı: sent­yab­rın onuy­du...