Adil MIRSEYID CLASSICAL MUSIC FOR MEDITHATION poem
buludlar toqquşur dənizin üstündə indi yağış yağacaq vivaldinin musiqisi kimi məsum bir yağış ağladacaq könlümü yağışlı havalarda dəniz daha doğma daha əziz sevdalar daha şirin göz yaşı daha dərin çılpaq budaqda bir qızıl alma sevdalı payızın şair ürəyi dəli divanə olacaq yenə yenə yağmur mələyi çəkib aparacaq məni röyalar dünyasına orda qara sevdalar qorxulu macəralar və özgürlük orda umud və ilham orda yalnızlıq acısı yox əsla orda ölümsüz bir yaşam orda vivaldinin musiqisi səslənir hər axşam
* * *
zaqulba bağlarında incir ayı günəşə dənizə rüzgara və vivaldiyə verdik bu yayı dəniz sahilində balaca bir ev balaca evdə qocaman bir dev pəncərədə akvarium yavrum gözlərini yum akvariumda qırmızı balıqlar dənizin dibində yosunlar su pəriləri və fələklər göyüzündə bəyaz ruhlar və mələklər dəniz nədi bulud nədi bilirsənmi sevda nədi umud nədi bilirsənmi gecələr dörd divar arasında çırpınan devə baxıb dünyaya gülürsənmi zaqulba bağlarında incir ayı günəşə dənizə rüzgara quma və vivaldiyə verdik bu yayı könlüm rahatdı burda indi bir rəsm çəkirəm vivaldinin musiqisinə dəniz mavi yaşıl zaqulba yayı dəniz mışıl mışıl bağlarda incir ayı gəl yavrum gəl gülə gülə gəl məni dənizdə dəfn elə
***
sorma bu dünyanın harasındayam ulduzlarla dəniz arasındayam əsən rüzgarlara qoşulub uçmaq keçir könlümdən yalvarıram söz açma ayrılıqdan ölümdən burax gedim çiçəyim rüzgar budağından qoparsın məni burax gedim mələyim bir gecə ay çəkib aparsın məni sorma bu dünyanın harasındayam dənizlə ulduzlar arasındayam içimdə qanlı bir ümid içimdə cəhənnəm yanğınları var bir də bir bənövşə var içimdə dərd dibindən baş qaldırıb gülümsəyir hər bahar hərdən röyalarda diksinirəm mən röyalarda bir kəpənək uçub qonur hərdən ürəyimin başına tanrım bağışla məni röyalarda gördüyüm kəpənəyin göz yaşına
* * *
röyada görürəm ölmüşəm yavrum bu röyaya baxma gözlərini yum ürəyimi dimdikləyir röyada qara quşlar və dünyanı bürüyüb yağan qara yağışlar qara quşların qara yağışları qara yağışların qara quşları bir şey çal mənə yavrum alfred şnitgedən yavrum daha bir röya danışmalıyam sənə amma gerçəkləri görüncə şaşırdım yenə bilirsənmi bu dünyada hər ulduzun öz qərib şairi hər şairin öz qərib baxt ulduzu var bir də bir qara sevda bir dəli qurşun bir də alnımızda qara yazı var bir şey çal mənə yavrum alfred şnitgedən dəyişərdim ürəyimi bir kəpənək ürəyinə uçub könül açardım bir sarı güz çiçəyinə gün gələr anladaram mən sənə bir röyada səadət nədir fani dünyada
* * *
bu gecə pəncərəmdə ulduzları saydım musiqiçi olsaydım parisdə yaşasaydım yazdığım şeirləri bu gün atardım oda van qoqun rəsmlərini çalardım fortopianoda və bir göyərçin uçub qonardı səslərin qəfəsinə rəhmətlik şair aydın əfəndi kövrəlib ağlayardı və hardasa bir ana qaralar bağlayardı və bir yağış yağardı şamaxı dağlarında və şeh damlaları titrəyərdi gül yarpaqlarında yenə tənha bir mi notu əsərdi dostum nijad verdizadənin içində yəqin içib sərxoş olardı bir meyxanə küncündə şair adil şirin də o musiqidə olardı yəqin onun da gözləri dolardı buludlar keçir dənizin üstündən bir buludun üstündə oturmusan gülüm sən buludların içindən bir yavru mələk əl edər mənə baxaram huşum qarışar yenə qafasındı qürbət yellər əsənləri tanrısından küsənləri venasını kəsənləri bağışla dan ulduzu ay işığı altında tək tənha qalmışam mən göyüzündə bulud olmaq keçir könlümdən məni də bağışla ey göylər qızı
* * *
bir simfoniyadı zaqulbada yay yenə göyüzündə bədirləşmiş ay əl uzadıb pəncərədən bir budağı silkələsən əgər sən ulduzlar töküləcək ulduzlar töküləcək şeir dəftərində bir qız rəsmi çək şair yenə ay ovsunlayır ən sevdalı qızları çocuqlar və şairlər yığacaq ulduzları sən də bir zamanlar şair idin indi ayrılıqlar yuva qurub sənin könlündə bir qıza könül vermişdin çaykovskinin sonalar gölündə sənin sadiq yarın qürbət ehtiyac sənin sadiq yarın göyüzündə ay bir simfoniyadı zaqulbada yay aydan əsən rüzgar səsləyir məni rüzgarın içində sevdalar sirlər bu yay gecəsində necə şirindi göz yaşı içində oxunan şeirlər göydə aya baxıram uzun uzun röyamda bir çocuq vardı hüzünlü məhzun röyamdakı çocuğun əlləri ovcumda qalıb yenə bədirlənmiş ay könlümü məndən alıb
* * *
sənsizliyin içində yağmur damlaları rəqs edər yağmur damlaları səni salır yadıma sənsizliyin musiqisi hopur xatirələrə mən məhv oldum daha məhv oldum ana daha heç kəs çata bilməz mənim dadıma yağmur damlaları bir birinə qarışır gizli bir kədər öyür ürəyimi içimdə bir şair var ağrı acı içində durnası azıb göydə qara bulud köçündə qara sevda yollarında bir diləyim var tərk etməsin onu böyük umudlar
* * *
min bir giriş qapısı var görmədiyin talesiz şəhərlərin hansı qapıdan girirsənsə gir qara pişik çıxacaq yoluna qara sevda yazılacaq alnına qara fələk girəcək qoluna qara quşlar qonacaq pəncərənə qara mələk uçub gələcək hücrənə qara alma ağacları altından keçəcəksən qara tütün çəkəcəksən qara şərab içəcəksən min bir giriş qapısı var sən doğulan şəhərin bir çıxış qapısı var üstündə ölüm kölgəsi min bir il hər gecə bir şeir yazdım min bir il hər gecə bir şam yandırdım min bir dəfə qəsd elədim özümə min bir dəfə qara mələyim göründü gözümə ölümlə aşıq aşıq oynadım yadımdan çıxdı adım pasportsuz filansız dolaşıram dünyanı könlümlə qanad qanada sərhədlərdən keçirəm yəməndə bir minarəyə qonuram naməlum şairlə bir bardaqdan düyü arağı içirəm çində bir gün açıq dənizdə yelkən açıram bir gün himalayın üstündən uçuram gündüzlər günəşə yoldaşam gecələr aya qardaşam bilsən necə məsudam mən burma burma burulan buludların içində amma göy qübbəsi altında vivaldi səslənir hər axşam köhnə parisliyəm mən köhnə tokiolu olduğum qədər amma heyva rəngli bu güz günündə qılçıqlı balıq kimi boğazıma tıxanır qəfil kədər
* * *
sarı payız axşamı boz dəniz dəniz qırçın qırçın qayalar yalçın payızın son ayı bilmirəm nədən marianist rəssam ayvazovskinin dənizini sevmədim mən sarı payız axşamları xatirələr tökülür budaqlardan gün olur yaşamaq istəmir adam amma göy qübbəsi altında vivaldi səslənir hər axşam gün olur umudun bəyaz yelkəni görünmür uzaqlardan proletar şairi berlioz və voland allah varmı yoxmu deyə mübahisə edirlər parkda bu gün aysberqdi mənim məmləkətim rofact - ağrısız həyat heç bilmirəm necə sevgi şeirləri yazır bizim şairlər bilmirəm necə yaşayırlar bu payız günlərində balıncları altında kama sutra hərdən çıldırır ürək durub durduğu yerdə təsəlli bulmadım mən musiqidə şeirdə unudulmuş bir röya gözləyir məni hardasa öz qiyamət günümü gözləyirəm mən mən qiyamət günündən sonra doğulacağam yenidən ya tanrı dağlarında ya edem bağlarında ya da ləki vağzalında ya təbrizdə ya parisdə amma harda doğulsam bəyaz mələyim yenə şeir yazdıracaq mənə
* * *
ağlı başdan eləyən bir sevdanın sonunda mələklər ağlayan gecə bir yağmur yağar incədən incə yenə vivaldinin musiqisi süfrədə alma siqaret araq ömür səhifələnər varaq varaq bir gözəl şeir kitabıtək sanki cəllad kötüyündədi ürək ağlı başdan eləyən bir sevdanın sonunda qanadı qırılmış yaralı bir quş yağmurun içindən səsləyər məni hər gecə iki misra arasında can verirəm ölürəm öz ölümümdən sonra belə pəncərəmdə xrezantem kimi açan tənha bir ulduza baxıb gülürəm ulduzların pəncərəmə bu qədər yaxın olmasından diksinirəm bilirəm hardasa hardasa ulduzların birində bir su pərisi ağlayacaq mənim şair qədərimə orda ölümsüz bir yaşam orda vivaldinin musiqisi səslənir hər axşam
* * *
əski bir xatirəm için için ağlayır bir ağacın altında çiçəklənmiş badam ağacı xatirəmi qucaqlayıb pıçıldayır ağlama ağlama ağlama bacı badam ağacında bir quş yuvası quş yuvasında qürbət havası bir bulud dayanıb ağacın üstündə buludun kölgəsi titrəyir gözlərimin aynasında sən atının başını buraxıb keçdin burdan badam ağacına baxdın amma görmədin quş yuvasını duymadın qürbət havasını görmədin xatirəmin yanağından süzülən göz yaşını çapıb getdin dördnala buraxdın atın başını bir səhər geri dönsən geri dönsən bir səhər bu ağacı bu buludu bu əski xatirəni bir də burda bulmazsan burda bulmazsan məni
* * *
əski bir sevdamı sərxoş xatirə bıçaqladı təsadüfən qara qış gecəsində şəhərin mərkəzində kabuslar küçəsində bir meyxana pəncərəsindən gördüm cinayəti mən kabuslar küçəsinin tinində maniken qız fransızca qışqırdı supermarket vitrinində maniken qızın səsi vitrin şüşəsini qırdı qarabağlı gənc polis qırılan şüşəni gördü harayı eşitmədi nədənsə və sərxoş xatirəm qeyb oldu birdən cinayəti gördüm mən meyxana pəncərəsindən on beş dəqiqə işləmişdi gecə saat ikiyə qara sevdam səndələdi yıxıldı daş səkiyə gözlərində donub qaldı qatil xatirənin rəsmi ölümündən sonra da qulağında cingildəyirdi fransızca qışqıran maniken qızın harayı
kabuslar küçəsi dekabr ayı sus yavrum sus yeriyir üstümə qara bir kabus maniken qız fransızca qışqırır qızın səsi vitrinin şüşəsini qırır
* * *
gəncliyimdə ölümlə zarafat elədiyim günləri xatırlayıram hərdən nə yaxşı ki o günləri görməmisən sən bilirsənmi neçə dəfə ölüm mənə son şans verib gülüm yenə prins hamleti oynayan aktyor kimi dəli divanəyəm mən nə cibimdə para var nə ev eşik nə vətən and olsun hər səhər sənin pəncərəndə doğan günəşə mən təhlükə altındayam həmişə heç kim fərqinə varmır mən ruh kimi yaşayıram dünyada məni görmək istəyən adamların gözlərinə görünürəm hərdən şeirlərim rəsmlərim röyalarım anılarım bir də təbəsümüm var anamdan mənə yadigar mən alma ağacıtək çiçəkləyirdim hər bahar neçə gündü kimsə aydan əl edir mənə bu gecə qara sevdadan sərxoşam yenə səni gözü yaşlı gördüm dalağım sancdı
bütün yollar bağlananda ay mənim üzümə bir qapı açdı
* * *
durnalarla uçub getdi ağacların kölgəsi töküldü göylərdən quşların əssi eynəyimi unutmuşam bulvardakı çayxanada indi öz telefon nömrəm də çıxıb yadımdan bu gün bir şair yaşayır payız güzgülərində ona salam söylə mənim adımdan eylul axşamı bir qadın keçir küçədən gözlərində ay işığı qalıb uzun gecədən dodağında cakonda təbəssümü bir gül sancıb qızılı saçlarına cavan olsaydım vurulardım sevib aldadardım onu baxmazdım göz yaşlarına ölümə can vermərəm mən dünya onun gözlərində belə gözəlkən mən qara sevda yolçusuyam qafamda qara rüzgarlar əsər məni nə də qurşun yaralar nə qılınc kəsər indi mənim dünyamda hər şeyin rəngi ağ qara könlümdə bir son sevda qafamda bir son macəra
* * *
gecələr ay işığında sevdalı ay işığında sanki gülümsəyir dənizin üzü gecələr dəniz və ay zamansız bir dünyaya çəki aparır bizi kim bilir bəlkə biz şairlər cənnət cocuqlarıyıq belə deyirlər uzun illərin yorğunluğunu çırpdım üstümdən infantil bir adil var mənim içimdə bu gün dünya fırlanan bir karuseldi onun üçün ayın dənizdə çimdiyi yerdə suyun üstündə mələklərin izini apaydınca görür o içimdən hopbanıb birdən dənizə sarı yürür dənizə ay işığına qarışıb qeyb olur bir an mən zamana qarşı gedirəm mənə qarşı gedir zaman.