MƏNİM SƏN ADLI OĞLUM YOXDUR! -deyib qoca bəstəkar övladının ona şapalaq vurmasını bağışlamayıb həmişəlik evindən getdi və bir də oraya qayıtmadı. Ərsəyə çatmış oğlunun gecə yarıdan keçənə qədər çanaq anteni vasitəsilə xarici kanallarda gedən əcaib verilişlərə, internetdəki pornoqrafik saytlara baxması milli adət-ənənələrə üstünlük verən ataya dözülməz göründüyündən o, bu şapalaqdan sonra daha evində qala bilməzdi. Yüksək vəzifəli xanımından, uzun illər ərzində əldə etdikləri şəhərin mərkəzindəki elitar binanın beş otaqlı mənzilindən, dənizin lap sahilindəki dəbdəbəli bağından, bahalı avtomaşınından, qarajından və ən əsası bütün əsərlərini hasilə gətirdiyi bəyaz royalından da əl çəkib, ata-baba məhəlləsində kirayələdiyi bir otaqlı evə köhnə bir qara piano da gətirib saatlarla çalmağa başladı. Şəhərin ucqarındakı bu mənzilin hamamxanası, ayaqyolusu həyətdə olsa da, ona böyük hörmətlə yanaşan qonşular pianonun səsini eşidən kimi him-cimlə danışıb sakitlik yaradırdılar. Zəngləri ilə ona mane olmasınlar - deyə bəstəkar telefonunu da mənzildən çıxarıb hamının istifadəsi üçün həyətin qar-yağış tutmayan uzaq küncünə qoymuşdu.
Aşağıdakı zirzəmidə kirayənişin yaşayan uzaq aran kəndindən olan arıq, uzun qız bütün günü qonum-qonşunun paltarlarıını yuyar, həyət-bacanı, hamamxananı, ayaqyolunu gündə bir neçə dəfə sil-süpür edib tərtəmiz saxlayardı. Xüsusi diqqət göstərdiyi bəstəkarın isə paltarlarını yumaqdan əlavə, onun verdiyi cüzi pula əməlli-başlı bazarlıq da edib xörəyini hazırlayar və hətta arabir araqdan, çaxırdan alıb qocanı sərxoş edə də bilirdi. Sərxoş olan qoca qızın keçmişi ilə bağlı suallar verərək onun uşaqlıq yaddaşına həkk olunmuş, hamının ƏYRİPLAN dediyi, ucsuz-bucaqsız pambıq sahələrinin üzərinə zəhərli dərman səpən təyyarənin sürücüsü olmuş atası barədə söhbətlərini maraqla dinləyirdi. Cəmisi bircə dəfə mindiyi təyyarənin beyin çatladan kəsif qoxusuna dözməyərək qusub-batıran qızcığazın o gündən ƏYRİPLAN gözünə görünən kimi qoxudan bağrının çatlamaması üçün baş götürüb nəfəsi kəsilənə qədər qaçdığını xatırlaması bəstəkarı üsyankar bir musiqi yaratmağa sövq etmişdi. Təyyarəni pambıq tarlalarının arasında köku kəsilə bilməyən hündür böyürtgən kollarına çırpıb qanadlarında salxım-salxım qara, qırmızı giləmeyvələr gətirən atanın qızını sevindirə bilməməsi bu musiqinin həzin leytmotivini yaradırdı. Bu həzin musiqi böyürtgənlərin də zəhərliliyinə əmin olan qızcığazın daxili monoloqunu ifadə edirdi. Qara pianonun səsini eşidən kimi özünün uşaqlıq yaddaşına həkk olunmuş laləli düzəndə kamandan çıxan ox kimi qaçmasını, qonşunun oğlunun isə ona çatmağa cəhd etməsini xatırlaması qıza əzab verirdi. Ətraf tarlaların üzərində uçan təyyarədən səpilən toz-dumanı ciyərlərində gəzdirən oğlanın yerə yıxılıb nəfəsi kəsilə-kəsilə çabalamasını görməmək üçün qaçmağa davam edən qızı yarışlardakı göstəricilərinə görə İdman İnstitutunda oxusa da, elə bir savadı yox idi. Aylarla evdən çıxmayan bəstəkar, yalnız dərsə seyrək getdiyindən daim kəsiri olan qızın qiymətlərini yazdırmaq üçün evdən çıxar və keçmiş şöhrətinin imkanlarından istifadə edərdi. Beləcə həyatı məcraya düşürdü ki, qızın İdman İnstitutunu bitirib arandakı kəndinə və deyiklisi olan qonşu oğlanın yanına qayıtması ilə qara piano birdəfəlik susdu. Tezliklə yay keçdi və yağışlı bir payız günündə həyətdəki qonşular səs-səsə verib bəstəkarı telefona çağırdılar. Əsə-əsə həyətə düşən qoca, qızın "GƏL MƏNİ XİLAS ET!" çağırışını eşidib dəli bir nərə çəkdi.
Yol boyu bir tikə yemək yemədən, bir qurtum su içmədən, qızın çağırışı qulaqlarında səslənə-səslənə qoca kəndə çatdı. Qonşu uşaqların müşaiyəti ilə hasarsız, çəpərsiz həyətin müxtəlif tərəflərinə səpələnmiş təyarə hissələrinin; torpağa batmış tək qanadın, paslı motorun, pərlərin və solğun, ağ laləli xaş-xaş kolları arasından keçib çiy kərpicdən tikilmiş köhnə evə üz tutdu. Kərpiclər tədricən ovulub töküldüyündən bu bir otaqlı, artırmalı evin qəddi əyilmişdi. Taxta döşəməsi çürüməkdə olan otağın bir küncündə dizləri çiyinlərindən yuxarı oturuşu ilə nəhəng çəyirtgəyə bənzəyən oğlanın qızın xatirələrinin qəhrəmanı olduğunu həmən anladı. Qızın qolları onun boynuna sarılıb, şişman qarnı bədənini uzaqda saxlasa da, sanki onun bətnindəki uşağın ürək döyüntülərini hiss etdi. Və elə bu zaman oğlanın əlindəki əyri bıçaq onların başı üzərində fırlandı. Özündə güc tapıb bıcağı havada tutmaqla qocanın əli qana boyandı. Nəfəsi kəsilə-kəsilə tövşüyən oğlan birtəhər özünü bayaqdan oturduğu küncə çatdırıb yenidən nəhəng çəyirtkə görkəmi aldı. Qızın uzaqlaşan hıçqırtıları altında evdən çıxanda qorxudan pərən-pərən düşmüş qonşu uşaqlarının təyyarə parçalarının və xaş-xaş kollarının arasında gizləndiyini sezdi. Köhnə avtobusun arxa cərgəsində oturmuş qoca bayaqkı əyri bıçaqla köynəyindən bir parça kəsib qanı qurumuş əlini sarıdıqdan sonra magistral yolun ətrafındakı pambıq tarlalarını seyr etməyə başladı. Qəflətən avtobus yerində mıxlanıb dayananda irəlidə iki əlini yuxarı qaldırmış qızı görüb heyrətləndi.
Qara pianonun həzin musiqisi altında körpəsinə süd verən qız analığın müqəddəs anlarını yaşayırdı ki, fasiləsiz zəngdən sonra qapının açılması ilə kandardakı təngənəfəs oğlan qarşısındakı qoca bəstəkara bir şapalaq ilişdirdi və içəri keçərək birtəhər özünü divarın dibinə çatdırıb çəyirtgə görkəmi aldı. Əlini şapalaq dəyən sifətinə tutmuş qocanın dodaqlarından bir cümlə qopdu: "XOŞ GƏLMİSƏN OĞLUM!"
avqust-sentyabr 2005
|
