DANIŞAN DUYĞULARIM…

***

Hər­dən su­su­ram ba­lıq ki­mi, hər­dən isə quş ki­mi qa­nad­la­nı­ram. Sə­bəb­ka­rı Sən­sən!

***

Quş ha­ra­da qa­nad açar? - Ha­va­da. Sən mə­nim üçün ha­va­san. Son­suz mə­kan­san. Uç­maq üçün ən gö­zəl bir yer…

***

Bu gecə göz­lə­rim­dən so­ruş­dum: - "Nə üçün yu­mul­mur­san?" Göz­lə­rim ca­vab ver­di: görmürsən­mi sev­diy­i­min xəy­a­lı ya­nım­da­dır?"

***

Hər sə­hər yu­xu­dan du­rub gü­zgüyə ba­xı­ram. Gü­zgü­dən bir qa­dın boy­la­nır mə­nə tə­rəf -sev­diy­i­nin xəy­a­lı­na qo­vuş­muş bir qa­dın. Onun üzündə həm xoş­bəxt­lik ifa­də­si var, həm də küskünlük.

***

Kim mə­nim qə­dər ağ­la­say­dı, çox­dan kor olar­dı. Mən isə heç kor ol­ma­ram, göz­lə­ri­min Sə­ni gör­mək hə­s­rə­ti o qə­dər böyükdür ki…

***

Bircə də­fə göz­lə­ri­nə doy­unca ba­xa bi­ləy­dim… Bircə də­fə göz­lə­rim se­vi­nəy­di… On­da göz­lə­ri­min nu­ru bütün dünyaya bəs edər­di.

***

Hər gecə xəy­a­lın qo­nağ­ım olur. Hər gecə. Xəy­a­lın gec­ə­ni mə­nim­lə ke­çi­rir. Xəy­a­lın do­dağ­ım­dan öpür, saç­la­rı­mı sığ­al­lay­ır. Gözümün ya­şı­nı öpüşü ilə qu­ru­dur. Sə­hər­lər ay­ı­lan­da xəy­a­lı­nın əl­lə­ri dəy­ən yer­lə­ri bir da­ha nə­zər­dən ke­çi­ri­rəm. Əl­lə­ri­nin izi­ni ax­ta­rı­ram. Gö­rə bil­məy­ən­də al­dan­dığ­ı­mı ba­şa düşüb ağ­lay­ı­ram. Göz ya­ş­la­rı­mı heç kəs sil­mir.

***

Ürəy­im bom­boş­dur; ümid­lə­rim tərk edib ürəy­i­mi.

***

Bax, elə bu an Sən ürəy­im­dən çı­xıb get­din. Bir an ürəy­im döyünmə­di. Döyü­nə bil­mə­di.

***

Hər gün sə­ni bir az iti­ri­rəm. Mə­nə de­diy­in hər acı söz ürəy­im­də cücə­rən ne­çə şi­rin sözümü dəfn edir.

***

Sə­ni unut­maq is­tə­dim. Sə­ni necə unut­maq üçün yol­lar ara­maq üçün xəy­a­la get­dim… Bir də gördüm ki, Sən ya­dım­da­san, mən isə özümü unut­mu­şam.

***

Göz­lər ürəy­in tərcümə­çi­si­dir, do­daq­lar isə di­lin.

***

Bə­zən su­s­muş do­daq­lar da­ha çox da­nı­şır. Bircə ba­xı­şın de­diy­i­ni min söz­lə de­mək ol­mur.

***

Yer­lə göyün ara­sın­da sı­xı­la-sı­xı­la qal­mı­şam. Ya gəl mə­ni göy­lə­rə qal­dır, ya da ki, bir­də­fə­lik ye­rə çırp!

***

Al­la­hım! Dey­ir­lər ki, Sən nə ve­rir­sən­sə ge­ri alır­san. Elə isə al mə­nə ver­diy­in dərd­lə­ri!

***

Ey Al­lah! Su­a­lı­ma ca­vab ver! Bil­mək is­təy­i­rəm ki, mən ömrümün ba­ha­rı­nı ya­şay­ı­ram, yox­sa qı­şı­nı? Mə­nim ömrümün yayı ar­xa­da qa­lıb, yox­sa qı­şı?

***

Nə vaxt­dır ki, ru­hu­mu ax­ta­rı­ram. Ta­pa bil­mi­rəm. Ru­hun­dan so­ruş. Bəl­kə o bi­lər ru­hu­mun ye­ri­ni.

***

Se­vgi do­lu ürəy­i­mə hə­s­rət sa­rı­nıb. Hə­s­rət-ürəy­i­min ni­şan üzüyü. Qa­şı ay­rı­lıq­dan. Ürəy­i­min ni­şan üzüyü sı­xır ürəy­i­mi. Se­vg­i­min gücü çat­mır onu qır­mağa.

***

Sə­ni ürəy­im­dən çı­xar­maq üçün gə­rək ürəy­i­mi köksümdən çı­xa­ram. Gəl, ürəy­i­mi köksümdən qo­par! Gəl, özünü ürəy­im­dən qo­par! Bac­a­rar­san­mı? Sən se­vg­im­dən zə­if­sən, gücün çat­maz ona.

***

Ən şi­rin vüsal se­vən xəy­al­la­rın vüsal­dır. Nə qə­dər qo­vuş­sa­lar da vüsa­la ye­tiş­mir­lər. Ən şi­rin vüsal - xəy­al­la­rın vüsa­lı. So­nu ol­may­an vüsal!

***

İn­san ci­s­mən qo­vu­şan­da bircə an­lıq da ol­sa vüsal­dan doy­ur… Xəy­a­lən qo­vu­şan­da doy­maq ol­mur. Ci­s­mən qo­vuş­maq is­tə­mi­rəm Sə­nə.

***

Ölən­də və­siyy­ət edəc­əm ki, mə­nə iki baş­da­şı qoy­sun­lar. Bi­ri­nə özümün şək­li­mi vur­sun­lar… O bi­ri­nə isə Sə­nin xəy­a­lı­nın şək­li­ni… Mə­nim ci­s­mim­də həm də Sə­nin xəy­a­lın var olub axı…

***

Sə­hə­rəc­ən oy­aq qal­dım. Öz göz­lə­rim­lə gördüm ki, gecə öz ye­ri­ni sə­hə­rə necə ver­di. Gec­ə­nin göz ya­şı­nı, sə­hə­rin se­vinc­i­ni gördüm. Ümi­dim art­dı.

***

Sə­ni sev­dim… həy­a­tı sev­dim… Sə­ni ta­nı­dım… həy­a­tı ta­nı­dım… Sən­dən küsdüm… Həy­at­dan küsdüm. Sən həy­a­tın özüsən­miş…

***

Dünya­da ən güclü şey se­vg­i­dir. Ən zə­if olan da se­vg­i­dir. Ən zə­rif olan da.

***

Hər­dən mə­nə elə gə­lir ki, heç vaxt gülmə­mi­şəm. San­ki kə­də­rim mə­nim­lə bi­rgə doğ­u­lub.

***

O gün uzaq­dan gördüm Sə­ni. Bax­dım… Bax­dım… Doy­unca ba­xa bil­mə­dim… Göz­lə­rim dol­du… Heç ya­nı gö­rə bil­mə­dim. Get­dim… Yol­la­ra yağ­ış sə­pə­lən­di…

***

Bir vaxt­lar ən xoş­bəxt idim… Hər gün Sə­ni görürdüm, sə­si­ni eşi­dir­dim… So­nra xoş­bəxt­liy­im bir az azal­dı… Yal­nız sə­si­ni eşit­dim… İn­di isə xoş­bəxt­liy­i­min də­rəc­ə­si sı­fı­ra ça­tıb… Nə Sə­ni görü­rəm, nə də sə­si­ni eşi­di­rəm.

***

Əg­ər bil­səy­dim ki, bu an, bu sa­at Sən də mə­ni düşünürsən… Se­vinc­im­dən ürəy­im part­lay­ar­dı… Kaş ürəy­im part­lay­ay­dı…

***

Gü­nəş gec­ə­nin qa­ran­lığ­ı­nı öpdü… Quc­aq­laş­dı­lar… On­la­rın sə­hər ad­lı öv­lad­la­rı dünyaya gəl­di. Öp mə­ni… Qoy ömrümün sə­hər ad­lı öv­la­dı dünyaya gəl­sin…

***

Hər­dən Gü­nəş­dən də hə­ra­rət­li olu­ram… Gü­nə­şə nə var ki.. Hə­ra­rə­ti­ni bütün dünyaya pay­lay­ıb bir az soy­uy­ur… Mə­nim odum isə içim­də qa­lır…

***

Ey in­san! Bütün dünya­nı gə­zib gö­zəl­lik ax­tar­ma! Bircə se­vg­i­ni ax­tar! Onu tap­san, hər şey göz­lə­ri­nə gö­zəl görü­nəc­ək…

***

Sən mily­on­lar­la­san! Ha­ra ba­xı­ram­sa Sə­ni görü­rəm. Gec­ə­lər Aya ba­xan­da Sə­ni görü­rəm. Gündüzlər Gü­nə­şə ba­xıb Sə­ni görü­rəm. Sən ul­duz­la­rın sayı qə­dər­sən! Gördüyüm ağ­ac­la­rın, güllə­rin, yar­paq­la­rın sayı qə­dər­sən. Mily­on­lar­la­san Sən! Əf­sus! Mily­on­lar­la olan Sən­dən heç bi­ri mə­nim qi­s­mə­tim dey­il… dey­il…!

***

Həy­a­tın ən şi­rin ne­mə­ti ya­şay­ır mə­nim qəl­bim­də. Bun­dan da böyük sə­a­dət var­mı?

***

Al­la­ha min­nət­da­ram - ata­mı, ana­mı ya­ra­dıb. Atam­la ana­ma min­nət­da­ram - dünyaya gəl­diy­i­mə gö­rə. Am­ma ta­ley­i­mə da­ha çox min­nət­da­ram - mə­ni Sə­nin­lə ras­tlaş­dır­dığı üçün! Sə­nə isə ən çox, ən çox min­nət­da­ram - qəl­bim­də əbə­di oc­aq qa­la­dığ­ın üçün!

***

Duyğ­u­lar, yağ­ış ki­mi yağ­ın üstümə! İs­la­dın mə­ni! Ağ­la­dın mə­ni! Də­li ki­mi güldürün, dər­viş ki­mi çöl­lə­rə sa­lın mə­ni! Mən şa­i­rəm - duyğ­u­la­rın qu­luy­am! İnc­i­mə­rəm siz­dən, yağ­ış ki­mi yağ­ın üstümə!

***

Yal­nız ilk də­fə Sə­ni gö­rən­də hiss et­dim ki, qa­dı­nam. Duyğ­u­la­rım ilk də­fə Sə­ni görüb oy­an­dı.

***

Ölümdən qorx­mu­ram. Doğ­ul­duğ­u­muz an­dan ölümə doğ­ru yol ge­di­rik. Qorx­mu­ram ölümdən. Bircə on­dan qor­xu­ram ki, mən ölən­də xəy­al­la­rım­da­kı Sən də öləc­ək­sən.

***

Ürəy­im­də­ki se­vg­im göz ya­ş­la­rım­da boğ­u­lur. Sən onu xi­las edər­sən­mi?

***

Heç nə, heç kəs mə­ni özünə ta­be edə bil­məz. Mən yal­nız eş­qin qu­lu ola bi­lə­rəm!

***

Nə pi­s­dir ağ rə­ng - hər rə­ngə boy­a­maq olur. Bəl­kə də qa­ra rə­ng yax­şı­dır - heç bir rə­ngə boy­an­mır.

***

Xəy­al­la­rım­da­kı Sə­ni gör­sən, Sən də vu­ru­lar­san özünə. Xəy­al­la­rım­da ya­rat­dığ­ım Sən bir az Sə­nə ox­şay­ır.

***

Ta­n­rım mə­ni quş ya­rat­dı. Ürəy­i­mi nəğ­mə ilə dol­dur­du, am­ma o nəğ­mə­lə­ri açıq sə­ma­da oxu­mağı mə­nə qi­s­mət et­mə­di. Ta­n­rım mə­ni quş ya­rat­dı, ta­ley­im isə mə­ni ba­lıq ki­mi ya­şa­mağa məh­kum et­di. Hər də­fə nəğ­mə­mi oxu­maq is­təy­ən­də ağ­zı­ma su do­lur.

***

Qa­ra­nı ağ­dan, ağı qa­ra­dan ay­ır­mağa nə var ki… Ağı boz­dan, bo­zu ağ­dan ay­ır­maq­dır ən ağ­ır iş!

***

İla­hi, gö­rə­sən bu­lud­lar niyə ağ­lay­ır?!

***

Ağ­ar­mış hər sa­çım sən­siz ha­ray çə­kib qoc­al­mış ar­zum­dur. Dərd­dən ağ­lay­an se­vinc­im­dir.

***

Mən elə sən­dəy­əm. Ru­hu­nun için­də. Özünü ax­tar­san mə­ni ta­par­san.

***

Ömrümün qı­şı gə­lir. Mən isə hə­lə də ya­zı göz­ləy­i­rəm.

***

Mən se­vgi ad­lı bir zir­və­dəy­əm. O zir­vəyə mə­ni hə­s­rə­tim qal­dı­rıb. Ən böyük hə­s­rə­tə dö­zə bi­lən­lər se­vgi zir­və­si­nə qal­xa bi­lər­lər.

***

Mə­nim se­vg­im o qə­dər böyükdür ki, Sə­nin bütöv ömrünə bəs edər.

***

Üzüyü daş-qa­ş­la bə­zə­mək o üzüyü ört-ba­s­dır et­mək­dir. Qa­dı­nın da bə­zəyi onu giz­lə­dir.

***

Bə­zən­miş bütün qa­dın­lar bir-bi­ri­nə bən­zəy­ir. Bə­zən­mə­miş qa­dın­la­rın isə hə­rə­si­nin öz gö­zəl­liyi var.

***

Ey mə­nim ci­s­mi­mi yı­xan var­lıq! Sən mə­ni yıx­ma­dın. Mən ay­ağa dur­maq­la sə­nə qa­lib gəl­dim. Sən mə­ni yıx­maq­la özünü məğ­lub et­din. İn­san təkcə ci­s­ma­ni var­lıq dey­il. Həm də ru­ha­ni olan­dır. Sən ci­s­mən mən­dən qüvvə­li ol­san da ru­hən mən­dən güclü dey­il­sən. Güclü ol­say­dın, mə­ni ci­s­mən yıx­maz­dın.

***

Yı­xıl­ma­maq üçün mən hər şey­dən tut­ma­ram. Yı­xı­la­ram, am­ma al­çaq ətəy­in­dən ya­pış­ma­ram. On­dan­sa yı­xıl­sam yax­şı­dır.