HIC­RAN
GÜN + LƏR…
(prit­ça)

                                                      Bu yazıda hamı özünü görəcək,
                                    amma qətiyyətlə "yox, bu, mən deyiləm!" deyəcək

Öz hüc­rə­si­nə çə­kil­miş­di. Bur­dan seyr edir­di dün­ya­nı. Və dün­ya yum­ru, yu­var­laq de­yil­di onun nə­zə­rin­də. İşıq­lı, di­ri göz­lə­ri, saf ba­xış­la­rı var­dı. Ba­xış­la­rı­nı çə­kib özüy­lə apa­ra­caq dün­ya isə... yox, oyun­caq de­yil­di bu dün­ya. Axı ne­cə ola bi­lər­di?
İl­lər­di can yan­ğı­sı­nı çox adi bir üsul­la - iç­kiy­lə sön­dü­rür­dü. sön­dü­rür­dü­mü am­ma? "Tu­tuş­du qəm odu­na…"
Kön­lü­nü bir­tə­hər şad­lan­dı­rır­dı, do­lub-bo­şa­lan qə­dəh­lər hə­lə ki, yar­dım­çıy­dı ona, hə­lə ki…
Bir də bir şa­kə­ri var­dı, har­da iç­səy­di, bo­şal­mış bu­tul­ka­la­rı evə da­şı­yır­dı. Elə bi­lir­di­lər, sat­ma­ğa apa­rır bu­tul­ka­la­rı. Ka­sıb­dı gö­rü­nü­şü, ka­sı­ba da ki nə de­sən ya­ra­şar.
Bu, kol­lek­si­ya da de­yil­di yox, heç xob­bi də de­yil­di. Bu, hə­yat tər­ziy­di yox­sa?
… Ar­tıq üst-üs­tə yı­ğı­lan bu­tul­ka­lar­dan di­var hö­rül­müş­dü ev­də. Son­ra xo­şu gəl­di bu " kom­po­zi­si­ya"dan, ya nəy­di, ikin­ci, üçün­cü, dör­dün­cü di­va­rı da hör­dü. Əv­vəl­cə daş di­var­lar, son­ra pən­cə­rə ör­tül­dü. Qa­ral­dı ba­la­ca hüc­rə­si, bir az da da­ral­dı. Hər gün ar­dı-ara­sı kə­sil­mə­dən evə da­şı­nan bu­tul­ka­lar əl-ələ ve­rib şü­şə di­va­rı bir az da qal­dı­rır­dı.
Qə­za və­ziy­yə­ti ya­ra­nır­dı ara­bir. Də­cəl­lik edən şü­şə dost­lar üst-üs­tə dur­maq is­tə­mir, öz­lə­ri­ni dö­şə­mə­yə çır­pıb cin­gil­ti­li səs­lə hay-küy sa­lır­dı­lar.
Ö­zü də sı­nır­dı tez-tez, am­ma səs­siz­cə sı­nır­dı, şü­şə sa­kin­lər­dən fərq­li. Əl-aya­ğı, bə­zən üzü be­lə qa­na­yır­dı. Səbr­lə ye­rin­dən qal­xır, sa­la­mat qal­mış bu­tul­ka­lar­dan ye­ni di­var hö­rür­dü. Qa­na­yan yer­lə­ri­ni, sıy­rın­tı­la­rı da şü­şə­lə­rin di­bin­də qal­mış "dər­man" la de­zin­fek­si­ya edir­di.
Bu­tul­ka­la­rın üs­tün­də ya­zı­lar var­dı və bu ya­zı­lar ilk ba­xış­da ya­zı de­yil, nə­sə bir na­xış, çeş­ni tə­si­ri ba­ğış­la­yır­dı. Mo­ru­ğu rəng­li qə­ləm­lə ya­zıl­mış­dı ya­zı­lar. Elə bu­tul­ka var­dı ki, üs­tün­də­ki ya­zı bir söz­dən, ifa­də­dən, bə­zən də bir he­ca­dan iba­rət­di. Ta­rix qoy­mur­du ya­zı­la­rın al­tın­da, za­man məf­hu­mun­dan da uzaq­dı.
­Am­ma öz işin­dəy­di za­man, onun gir­də­li­yi­ni qə­bul et­mə­di­yi dün­ya da fır­la­nır­dı öl­çü­lü za­man çev­rə­sin­də. Son il­lər, de­yə­sən, art­mış­dı gir­də dün­ya­nın da sü­rə­ti. Həf­tə­lər ay­la­rı, ay­lar il­lə­ri qo­vur­du. Hüc­rə­si… hə­lə ki, dün­ya­day­dı, bu gir­də, oyun­caq dün­ya­da. Bu­tul­ka­lar da əv­vəl­ki­nə ba­xan­da da­ha tez-tez uçub da­ğı­lır­dı sü­rət, za­man tə­kan­la­rın­dan.
Bir də baş­qa da­ha çə­tin prob­lem ya­ran­mış­dı. Şü­şə di­var­lar üst-üs­tə hö­rül­dük­cə mən­zi­li da­ha çox da­ra­lır­dı. Qa­ran­lıq hüc­rə­si in­di həm də ha­va­sız, dö­zül­məz ol­muş­du. Tər­pən­mə­yə be­lə yer yox­du.
­Öm­rü­nün mə­na­lı-mə­na­sız ke­çən il­lə­ri­nin şək­li olan bu şü­şə di­var­la­rı sök­mə­yə, sa­də­cə sö­küb ba­yı­ra at­ma­ğa da ürək la­zım­dı, val­lah. Bu, onun öm­rüy­dü axı, hə­ya­tıy­dı onun. Qoy heç qə­bul et­mə­sin­lər, qoy heç bə­yən­mə­sin­lər, onun da öz hə­qi­qət­lə­ri var. Ha­mı­nın ba­rış­dı­ğı bu hə­qi­qət­lə ba­rı­şa bil­mir o, yox, bu qə­dər gir­də, bu qə­dər oyun­caq ola bil­məz dün­ya , yox!!!
…Cə­sa­rət is­tə­yir­di özün­dən, ət­ra­fın­dan, du­yub-inan­dı­ğı hər şey­dən, elə bir cə­sa­rət ki, ən altda qoy­du­ğu köh­nə bu­tul­ka­lar­dan bi­ri­ni çə­kib, kə­na­ra çə­ki­lə bil­sin. Da­ğıt­sın bu hö­rüm­çək yu­va­sı­nı. Bəs son­ra?
Son­ra…
Yox, son­ra­sı­nı de­mək la­zım de­yil, son­ra­sı­nı ya­şa­maq la­zım­dır!