Bayram İSGƏNDƏRLİ
Hekayələr

İÇI QURUMUŞ ADAM

Lap ca­van­ca ağa­cın içi­nin qu­ru­du­ğu­nu gör­müş­dü;­ gör­müş­dü ki,­ yam­ya­şıl şiv­lə­ri bom­boz olub,­ yar­paq­la­rı bü­zü­şüb, əl vu­ran­da tö­kü­lür. ­Təəs­süf­lən­miş­di. A­xı,­ bu ca­van­ca ağac hə­lə ne­çə il də ya­şa­ya bi­lər­di,­qol-bu­daq atıb bö­yü­yə bi­lər­di­; am­ma öm­rü ya­rım­çıq qal­mış­dı.­Ya­rım­çıq qal­mış mah­nı ki­mi.
Nə o ağac bö­yü­müş­dü,­ nə də qol-qa­nad at­mış­dı. ­De­mə­li,­ mah­nı ta­ma­lan­ma­mış­dı; ­heç kəs onu oxu­ma­ya­caq­dı.­ Və bir­dən ona elə gəl­di ki, o­nun da içi qu­ru­yub; o ca­van­ca ağac ki­mi. Gül­mək is­tə­yir­di,­ gü­lə bil­mir­di, ağ­la­maq is­tə­yir­di, ağ­la­ya bil­mir­di. ­Sev­mək is­tə­yir­di, ­se­və bil­mir­di, ­nif­rət et­mək is­tə­yir­di,­ nif­rət edə bil­mir­di.­ Nə vaxt­sa o gül­müş­dü­, ağ­la­mış­dı, nif­rət et­miş­di, İn­di­sə o bun­la­rın heç bi­ri­ni edə bil­mir­di.­ Bu ne­cə ol­muş­du, gö­rə­sən? Sua­lın ca­va­bı­nı tap­ma­ğa ça­lış­dı.
... O­nu ayılt­ma­ğa ça­lı­şır­dı­lar.
-Ayıl, a­yıl, ey! - deyirdilər, -gör nə vaxt­dan yat­mı­san?!
A­dam­la­rı inan­dır­ma­ğa ça­lı­şır­dı ki,­ yat­ma­yıb, ­sa­də­cə ola­raq, olub-ke­çən­lə­ri ya­dı­na sa­lır... ­Kim idi ona qu­laq asan?!
İ­çi qu­ru­muş adam ət­ra­fın­da­kı­lar­la mü­ba­hi­sə et­mə­yi əbəs say­dı, ­göz­lə­ri­ni yum­du, ö­zü­nə ver­di­yi sua­lın ca­va­bı­nı tap­ma­ğa gi­riş­di: «Ni­yə içim qu­ru­yub? Ni­yə?».
O­lub-ke­çən­lə­ri xa­tır­la­dı.
Gu­ya qa­bi­liy­yə­ti yox idi,­ gu­ya işi ya­rı­da bil­mir­di. O isə su­sur­du,­ dö­nüb de­yə bil­mir­di ki, ­bu, ağ ya­lan­dır, ­qa­bi­liy­yə­ti də var, işi də ya­rı­dır. Am­ma de­yəm­mir­di;­ de­yə­cə­yi söz­lər ağ­zın­dan çı­xa bil­mir­di,­ ça­ba­la­ya-ça­ba­la­ya ölür­dü və ürə­yi­nin han­sı­sa ağ­rı­yan ye­rin­də dəfn olu­nur­du.
­Öm­rü­nün ço­xu­nu be­lə­cə ya­şa­mış­dı.
­İ­çi qu­ru­muş adam qə­fil­dən qış­qır­dı:
-Mən qa­bi­liy­yət­siz de­yi­ləm, ­mən işi­mi ya­rı­dı­ram. ­Sən qa­bi­liy­yət­siz­sən,­ sən ya­rıt­maz­san... -Son­ra hön­kü­rüb ağ­la­dı.
­A­dam­lar bir-bi­ri­nə bax­dı­lar.
-De­yə­sən­,ö­zü­nə gəl­di.
-Şü­kür­,ü­zü bu ya­na­dır.
İ­çi qu­ru­muş adam göz­lə­ri­ni aç­dı.­ Dün­ya in­di onun üçün baş­qa dün­ya idi; qu­ru­maq­da olan ça­van­ca bir ağac de­yil­di. Hər yan gül-çi­çək idi. Gül-çi­çək ara­sın­dan qal­xan ağ işı­ğa bə­lən­miş ya­şıl yar­paq­lar gö­rü­nür­dü.

QƏ­ZƏL­XAN

Dos­tum ki­no­re­jis­sor Yu­sif Əli­za­də­yə
­A­dam­lar ba­la­ca bir ota­ğa yı­ğış­mış­dı­lar. Qə­zəl­xa­nı göz­lə­yir­di­lər. Qə­zəl­xan­sa gə­lib çıx­maq bil­mir­di. Gö­rün­mə­miş bir iş idi. Qə­zəl­xan hə­mi­şə elan olu­nan vaxt­da gə­lir­di. Əv­vəl-əv­vəl adam­la­ra nə­zər sa­lır­dı; on­dan son­ra qə­zəl de­mə­yə baş­la­yır­dı... Qə­zəl de­dik­cə cu­şa gə­lir­di; Ni­za­mi, Fü­zu­li, Nə­si­mi, Xə­tai əbə­di dün­ya­la­rın­dan bu ba­la­ca ota­ğa qo­naq gə­lir­di­lər; din­lə­yə­nlə­rin ürək­lə­rin­də ya­şa­yır­dı­lar...
Son­ra xey­li vaxt Ni­za­mi­nin, Fü­zu­li­nin, Nə­si­mi­nin, Xə­tai­nin... qə­zəl­lə­ri­nin əf­su­nun­dan söz açı­lır­dı. Tə­bii ki, qə­zəl­xan yad­dan çıx­mır­dı. Onun qa­bi­liy­yə­ti­ni xü­su­si qeyd edir­di­lər, xoş söz­lər de­yir­di­lər.
Və gün­lər ötür­dü.
Və ye­ni­dən adam­lar Ni­za­mi­nin, Fü­zu­li­nin, Nə­si­minin, Xə­tai­nin... qə­zəl­lə­ri üçün da­rı­xır­dı­lar, qə­zəl­xa­nın yo­lu­nu göz­lə­yir­di­lər. Qə­zəl­xan da gə­lir­di; ye­ni­dən Ni­za­mi, Fü­zu­li, Nə­si­mi, Xə­tai ... öz dün­ya­la­rın­dan bu ba­la­ca ota­ğa gə­lir­di­lər; ürək­lər­də, qəlb­lər­də ya­şa­yır­dı­lar...
... Nə­ha­yət, qə­zəl­xan gə­lib çıx­dı. Ət­ra­fı­na göz gəz­dir­di. Ha ça­lış­dı­sa, otaq­da­kı adam­la­rın ru­hu­nu tu­ta bil­mə­di... Çaş­qın-çaş­qın Ni­za­mi­dən bir beyt de­di:
Ay üz­lü nigarım, ki­mə meh­man ola­caq­san?!
Bir söy­lə, ki­min şə­ni­nə şa­yan ola­caq­san?!
A­dam­la­rın üzün­də heç bir də­yi­şik­lik gör­mə­di. Bu də­fə Fü­zu­li­dən de­di:
Qə­mim pün­han tu­tar­dım mən, de­di­lər , ya­rə qıl röv­şən,
De­səm, ol bi­və­fa bil­məm, ina­nar­mı, inan­maz­mı?!
Ye­nə adam­la­ra bax­dı. Göz­lə­rin­də heç bir də­yi­şik­lik gör­mə­di. On­la­rın göz­lə­ri şü­şə ki­mi pa­rıl­da­yır­dı...
Sus­du. Bir xey­li sus­du. Adam­lar­dan so­ruş­du:
-De­yin gö­rüm, si­zə nə­dən de­yim, kim­dən de­yim?
A­dam­lar dil­bir imiş ki­mi bir­dən dil­lən­di­lər:
-Öz qə­zəl­lə­rin­dən bi­zə de. Öz qə­zəl­lə­rin­dən...
Qə­zəl­xan təəc­cüb­lən­di. Onun qə­zəl yaz­dı­ğı­nı bun­lar har­dan bi­lir­di­lər? Heç kə­sə de­mə­miş­di, axı. Ge­cə­lər giz­li­cə yaz­mış­dı on­la­rı. Ar­va­dı da bil­mir­di onun qə­zəl yaz­dı­ğı­nı. Yaz­dıq­la­rı­nı da heç kə­sə gös­tər­mə­miş­di... Yal­nız tən­ha vaxt­la­rın­da öz-özü­nə de­miş­di. Bir söz­lə, onun qə­zəl yaz­dı­ğı­nı bir özü bi­lir­di, bir də o bir Ya­ra­dan. A­dam­lar ye­nə de­di­lər:
-Öz qə­zəl­lə­rin­dən de. Öz qə­zəl­lə­rin­dən.
Bu, xa­hiş­dən çox, tə­lə­bə bən­zə­yir­di: «Öz qə­zəl­lə­rin­dən de. Öz qə­zəl­lə­rin­dən. Gö­rək, bu gü­nün ab-ha­va­sı ne­cə­dir? Sən nə de­yir­sən?»
Mən, mən nə de­yi­rəm? Mən de­yi­rəm ki:
Gü­nə­şi, tə­biə­ti təm­sil edir­sə ki­çik bir quş,
Qorx­ma, Yu­sif, Tan­rı ona hə­mi­şə mər­hə­mət ey­lər.
Son bey­ti de­yən­dən son­ra qə­zəl­xan qə­zə­li əv­vəl­dən de­mə­yə baş­la­dı. Qə­zə­li al­qış­la­yan­lar da ol­du, ona do­daq ­bü­zən­lər də.
Qə­zəl­xan öz dün­ya­sın­da idi. Bü­tün bun­lar­dan xə­bə­ri ol­ma­dı.
­A­dam­lar hə­rə­kə­tə gəl­di­lər... Hər kəs öz qay­ğı­sı, dər­di, kə­də­ri, se­vin­ci ilə ya­şa­ma­ğa baş­la­dı...
­Nə­sib ki­şi üzü də­ni­zə otur­muş­du. ­Ba­şı­nı köh­nə qar­mo­nu­na söy­kə­yib ça­lır­dı. Bir ha­va­dan o bi­ri ha­va­ya ke­çir­di... ­Vaxt, za­man öl­çü­sü da­ha onun üçün yox idi­... a­di­cə bir sö­zə çev­ril­miş­di:­ za­man sö­zü­nə...
- Getdik! - Bu, A­ğa­cə­fə­rin sə­si idi.
- Mə­ni də göz­lə­yin. -Bu da Qə­deş Zül­fü­nün sə­si idi.
- Mən ha­zır. -Bu da qol­tu­ğun­da qar­mon olan Nə­si­bin sə­si idi.
...Heç on beş də­qi­qə çək­mə­di ki, on­lar də­niz­kə­na­rı bul­va­ra çat­dı­lar. ­Ge­diş-gə­liş­dən kə­nar bir yer ta­pıb otur­du­lar, ­yer­lə­ri­ni ra­hat­la­dı­lar.
- Nə­sib, ­qə­de­şim­sən, bir «Na­ze­lə­mə» çal. - Qə­deş Zül­fü idi bu is­ma­rı­şı ve­rən.
«Na­ze­lə­mə»­nin sə­si ət­ra­fa ya­yıl­dı... ­Və onun son ak­kord­la­rı­nı ça­lan­da Qə­deş Zül­fü ye­nə is­ma­rış ver­di:
- Qə­deş, ­bir «Qo­çə­li» çal.
- Xər­ci var.
- Qə­deş , «xərc­lə» mə­ni qor­xu­dur­san? O «xərc» mən­də...
- Or­dan iki pi­və al!­Son­ra gəl ça­lım sə­nin­çün «Qo­çə­li»-ni...
- Göz­lə­rim üs­tə! ­Da­ha nə a­lım?
- Sağ­lı­ğın.
Qə­deş Zül­fü get­mək is­tə­yən­də Nə­sib ona de­di:
- Ayaq sax­la bir, - Qar­mo­nu kə­na­ra qo­yub qalx­dı, ­qə­ri­bə tərz­də gü­lüm­sə­di. ­Son­ra şal­va­rı­nın ci­bi­ni qur­da­la­yıb bir qır­mı­zı on­luq çı­xart­dı. - Tut bu­nu!­Dörd pi­və də əla­və al, -dedi.
- Ara­ğı, ­kol­ba­sa­nı, ­çö­rə­yi də mən ala­ca­ğam. - Bu­nu Ağa­cə­fər de­di.
...Bir az­dan Qə­deş Zül­fü ilə Ağa­cə­fər, əl­lə­rin­də pi­və bu­tul­ka­la­rı, ­bir şü­şə araq, ­kol­ba­sa-çö­rək, gəl­di­lər. ­Nə­sib də qar­mo­nu si­nə­si­nə sı­xıb şövq­lə «Kö­çə­ri» çal­dı. ­Qə­deş Zül­fü or­ta­ya dü­şüb sın­dı­ra-sın­dı­ra oy­na­dı. A­ğa­cə­fər də ona qo­şul­du. ­Son­ra...
Son­ra göy otun üs­tün­də ədəb-ər­kan­la «süf­rə» aç­dı­lar...
...Ge­cə idi. ­Gi­la­var əsir­di. A­ğac­la­rın yar­paq­la­rı as­ta-as­ta tər­pə­nir­di. Ara­bir gi­la­var ta­mam da­ya­nır­dı, ­də­niz­dən gə­lən kü­lək özü­nü hiss et­di­rir­di.
Bu o de­mək idi ki, xəz­ri baş­la­ya­caq. ­Xəz­ri baş­la­dı­sa, ­de­mə­li, ­bul­var­da otur­ma­ğın da bir da­dı-du­zu ol­ma­ya­caq. ­Nə­sib və dost­la­rı xəz­ri­nin baş­la­ma­sı­nı göz­lə­mə­di­lər, ev­lə­ri­nə dön­dü­lər.
...Nə­si­bin ev­lən­mə­li vax­tı idi. Am­ma ne­cə ev­lə­nə­cə­yi­ni bil­mir­di. ­Han­sı­sa qı­za ya­xın­laş­ma­lı idi, o­na ürə­yi­ni aç­ma­lı idi. ­Qız da ya «hə» de­mə­li idi, ya da «yox». On­da nə o dil var dı, ­nə də o cə­sa­rət. Ü­mi­di qal­mış­dı ana­sı­na...
...A­na­sı han­sı qa­pı­ya get­di­sə, ə­li qoy­nun­da qa­yıt­dı. ­Heç kəs Nə­si­bə qız ver­mək is­tə­mə­di. ­Söz­lə­ri də bu ol­du:
- İşi yox, ­gü­cü yox. Ai­lə­si­ni nə ilə do­lan­dı­ra­caq? ­Bir nə­ve­rim qar­mo­nu var! Vəs­sə­lam! İki özü ki­mi ava­ra­nı ax­şam­ça­ğı sa­lıb ya­nı­na ge­dir bul­va­ra: ö­zü üçün, ­dost­la­rı üçün ça­lır... ­Pul da əli­nə dü­şən­də ve­rir o zəh­ri­ma­ra - ara­ğa, ­pi­və­yə, tö­kür özü­nün, ­dost­la­rı­nın qar­nı­na. ­Ge­cə­nin bir və­də­sin­də də yı­xı­la-yı­xı­la ev­lə­ri­nə dö­nür... ­Bi­zim Nə­si­bə ve­ri­lə­si qı­zı­mız yox­dur...
Ne­cə de­miş­di­lər ana­sı da elə­cə Nə­si­bə de­di. ­Bu söz­lə­ri ana­sı Nə­si­bə de­yən­də, Nə­sib bil­mə­di a­yıq­dı, ­ya kef­li, ­gün­düz­dü, ­ya ge­cə... ­Bir­cə onu bil­di ki, hə­mi­şə bax­dı­ğı bu alə­mə baş­qa bir göz­lə bax­dı. On­da bu aləm onun gö­zün­də ne­cə var­dı­sa , o cür də gö­rün­dü... ­Gör­dü ki, ­Nə­sib dul, ­ka­sıb bir ar­va­dın oğ­lu­dur: i­şi, ­gü­cü ol­ma­yan ava­ra­nın bi­ri­dir... ­Xərc­lə­di­yi pul­lar da ana­sı­nın pen­si­ya pu­lu, ­bir də ona-bu­na ev sü­pür­mək­lə , pal­tar yu­maq­la... ­qa­zan­dı­ğı pul­lar­dır. ­Nə­sib qar­mo­nu­nu qu­tu­su­na yer­ləş­dir­di. ­Qal­dı­rıb köh­nə şka­fın üs­tü­nə qoy­du. O qoy­maq­la da bir da­ha ona ya­xın düş­mə­di. ­Və qay­naq­çı­lıq pe­şə­si­nin da­lın­ca get­di... ­Son­ra da ai­lə-uşaq sa­hi­bi ol­du... ­Da­ha son­ra?­ Son­ra ana­sı, ­hə­yat yol­da­şı dün­ya­sı­nı də­yiş­di. İ­çə­ri­şə­hər­də­ki ya­rı­qa­ran­lıq, ­kif iyi ve­rən o da­rıs­qal ev­də də qız­la­rı onu ra­hat bu­rax­ma­dı­lar; o­na göz ver­di­lər, i­şıq ver­mə­di­lər... ­Hər iki­si is­tə­yir­di ki, a­ta­sı­nın ya­şa­dı­ğı evi öz uşaq­la­rı­nın adı­na ke­çirt­sin. ­Nə­sib ki­şi də iki aya­ğı­nı bir baş­ma­ğa di­rə­yib ra­zı ol­mur­du:
- Yox, ­ba­la, ­bu­nu elə­yə bil­mə­rəm, -deyirdi, -qar­da­şı­nın adı­na ke­çi­rə­cə­yəm. ­Nə ol­sun ki, u­zaq­da­dır. ­Bir gün qə­rib­sə­yə­cək, ­və­tən, ­tor­paq həs­rə­ti çə­kib gə­ti­rə­cək.
- Və­tən, ­tor­paq həs­rə­ti!­Nə və­tən, ­nə tor­paq, ay ata!­Da­ha bun­lar boş söz­lər­dir. ­Nə və­tən­də və­tən­lik qa­lıb, ­nə də tor­paq­da tor­paq­lıq. ­Hər kəs in­di özünü dü­şü­nür. O şey­lə­rin ha­mı­sı qal­dı keç­miş­də... ­Gü­lə­li Ki­yev ki­mi gö­zəl şə­hər­də­ki mən­zi­li­ni, i­şi­ni qo­yub sə­nin «ya­man­gün­lü» dax­ma­na dö­nə­cək? - Bu­nu bö­yük qı­zı Ki­çik­xa­nım de­yir­di .
- Ay rəh­mət­li­yin oğ­lu, in­di o, ­Pa­ri­sə, ­Lon­do­na, N­yu-Yor­ka... get­mə­yə can atır. -Bu­nu da ki­çik qı­zı Bö­yük­xa­nım de­yir­di.
Nə­sib ki­şi­sə de­di­yin­dən dön­mür­dü:
- Yox, ay ba­la! Ha­ra ge­dir-get­sin, ­gün­lə­rin bir gü­nü bu tor­paq, ­lap elə bu «ya­man­gün­lü» dax­ma üçün bur­nu­nun ucu göy­nə­yə­cək. - ­Və baş­la­yır­dı «Bül­bü­lün na­ğı­lı»­nı da­nış­ma­ğa:
- Bi­ri var­dı, ­bi­ri yox­du. ­Bir pad­şah var­dı. O­nun qı­zıl qə­fəs­də bir bül­bü­lü var­dı...
Qız­la­rı onu din­lə­mir­di­lər. ­Bu na­ğı­la qu­laq as­mır­dı­lar. ­Bu na­ğıl on­lar üçün boş söz yı­ğı­mın­dan baş­qa­bir şey de­yil­di... ­Hə­rə­si çı­xıb öz işi­nin da­lın­ca ge­dir­di. ­Nə­sib ki­şi də su­sur­du, öz alə­mi­nə qa­pı­lır­dı...
... Nə­sib ki­şi bu dün­ya­da qa­zan­dı­ğı­nı qa­zan­mış­dı, i­tir­di­yi­ni də itir­miş­di. ­Dün­ya ma­lın­dan iki şey qal­mış­dı ona:­bir «ya­man­gün­lü» dax­ma, ­bir də «min ilin» köh­nə qar­mo­nu. O qar­mon ki, ­ca­van­lı­ğın­dan onu əli­nə al­mır­dı, ­bar­maq­la­rı onun üzə­rin­də gəz­mir­di!... «Na­ze­lə­mə», «Kö­çə­ri»... ­çal­mır­dı. ­Dost­la­rı-Qə­deş Zül­fü, A­ğa­cə­fər... ­ba­şı­na yı­ğış­mır­dı. ­(Al­lah on­la­ra qə­ni-qə­ni rəh­mət elə­sin!­Da­ha in­di on­la­rın ölüb-öl­mə­di­yi­nin Nə­sib ki­şi üçün heç bir fər­qi yox idi­... O­nun ürə­yin­də bir ha­va ça­lı­nır­dı... ­Hər ha­va­dan bir not var­dı bu ha­va­da. ­Bu ha­va idi onu ye­rin­dən qal­dı­ran, o­nu din­gil­də­dən... )
Nə­sib ki­şi qar­mo­nu şka­fın üstün­dən gö­tü­rüb də­niz kə­na­rı­na - bul­va­ra yol­lan­dı. ­Gə­lib ca­van­lı­ğın­da qar­mon çal­dı­ğı ye­rə çat­dı. ­Bu­ra­da hər şey təzəydi, başqaydı. ­Gö­zəl skam­ya qo­yul­muş­du ca­van­lıq­da otu­rub qar­mon çal­dı­ğı yer­də. ­Bəx­tin­dən heç kim ora­da otur­ma­mış­dı... ­Ke­çib otur­du. ­Qar­mo­nu di­lə gəl­di...
...Nə­sib ki­şi nə çal­dı­ğı­nı bil­mir­di. ­Ha­va­la­rın ha­mı­sı qa­rış­mış­dı bir-bi­ri­nə: «Na­ze­lə­mə», «Kö­çə­ri»...
...Hər şe­yi unut­muş­du. ­Ça­lır, ­ça­lır­dı. ­Qar­şı­sın­dan ke­çən­lə­rin bə­zi­lə­ri bir an­lı­ğa da­ya­nır, o­tu­ra­caq­da qo­yul­muş pa­pa­ğı­nın içi­nə pul atır­dı­lar.
...Nə­sib ki­şi çal­ma­ğın­da idi. ­Yo­rul­maq bil­mir­di. ­Ça­lıb, ­ça­lıb bir­dən da­yan­dı. ­Qar­mo­nu diz­lə­ri­nin üs­tün­dən sü­rü­şüb düş­dü.
... Sə­hər idi. ­Na­rın ya­ğış ya­ğır­dı. ­Ye­ni­cə baş­la­yan xəz­ri ya­ğış dam­la­la­rı­nı sa­ğa-so­la so­vu­rur­du. Yer­də ki­çik göl­mə­çə­lər ya­ra­nır­dı. ­Lə­pə­lər yır­ğa­la­na-yır­ğa­la­na sa­hi­lə ya­yı­lır­dı­lar... Qa­ğa­yı­lar sa­hi­lə ya­yı­lan su­la­ra hü­cum çə­kir, ­tap­dıq­la­rı­nı ac­göz­lük­lə udur­du­lar. ­Hiss edir­di­lər ki, ­xəz­ri güc­lə­nən­dən son­ra ye­mə­yə bir şey ta­pa bil­mə­yə­cək­lər.
Zöh­rə ar­vad də­niz kə­na­rın­da­kı sü­ra­hi­yə söy­kə­nib bu mən­zə­rə­yə ba­xır­dı. Elə bil ­bul­va­ra ilk dəfə gəl­miş­di, ­də­ni­zi ilk dəfə gör­müş­dü.
­Am­ma o, qırx il­dən çox idi ki, ­bul­var­da iş­lə­yir­di:­si­lib-sü­pü­rür­dü, ­ya­şıl­lıq­la­rı qo­ru­yur­du. ­Zöh­rə ar­vad bir­dən sü­ra­hi­dən ara­lan­dı:
- Elə bil gəz­mə­yə gəl­mi­şəm. ­Yer-yurd­dan ka­ğız-ku­ğu­zu yı­ğış­dı­rım, ­zi­bil qu­tu­la­rını bo­şal­dım...
A­ğac­la­rdan birinin al­tın­da ki­min­sə qey­ri-adi otu­ru­şu diq­qə­ti­ni cəlb et­di. O­nu ki­mə­sə bən­zət­di. ­Skam­ya­ya ya­xın­laş­dı. ­Yox, ­zən­ni onu al­dat­ma­mış­dı. ­Bu, o idi: ­Nə­sib ki­şi. On­la­rın qon­şu­su­... O­tur­du­ğu yer­də­cə ke­çin­miş­di...