Саат 02:00.
O, tərləmiş halda yuxudan oyandı. Yenə yuxusunda kabus görmüşdü. Artıq bir neçə həftə idi ki, əzab çəkirdi. Öz içində nəyəsə qərar verir. Yorğun addımlarla əl-üzünü yumadan çölə çıxır. Onun villasının yaxınlığında hündür bir uçurum var idi. Həmin uçuruma yaxınlaşır və bu fikirlər beynindən keçir: "Onsuz da mən burdan özümü atsam, sabaha cəsədimi güclə taparlar. Onsuz da kim pessimist bir oğlanın həyatıyla maraqlanarki?!" Tullanmaq istəyirdi, amma ürəyi gəlmirdi. Artıq bezdi bu cəsarətsizlikdən. Birdən kolluqdan kiminsə ayaq səsi gəldi. Tullanmadı, ayaq saxladı və düşündü. "Onsuz da itirməli heç nəyim yoxdur.Baxım o kimdir." Çünki o belə heç vaxt fikrini cəmliyə bilməzdi. Belə ki yaxınlaşır kolluğa. Kolluğun arxasındakı qızı görür və soruşur. "Siz bu vaxtı burda neynirsiz? Sizə kömək edə bilərəm?" Qız heç bir suala cavab vermirdi. Oğlansa bezdi və yenidən uçuruma qayıdıb kənarında əyləşdi. Qız ayağa qalxdı və yorğun addımlarla oğlanın yanında əyləşdi. Bir neçə dəqiqə sakitlik çökdü. Sonra qiz boğuq səslə deyir: "Mən yaxınlıqda yaşayıram. Burda olmağımın səbəbi isə özümü atmaq istəyimdir." Qız bu sözünü bitirən kimi oğlan deyir: "Mən də buna görə burdayam" Qız yüksək səslə əlavə edir: "Deməli, bir öləcəyik" Oğlan cavab verir: "Onda niyə özünü öldürmək istədiyini mənə danış." Qızsa bu təklifə etiraz etmədiyini bildirdi. Lakin başqa heç nə demirdi. Bir neçə saniyə keçdi. Oğlan başa düşdü ki, gərək özü əvvəlcə danışsın. Və elə həmin an oğlan başladı: Mən evin tək uşağı olmuşam və ərköyün böyümüşəm. Hər zaman hər istədiyim olub. Valideynlərimsə hər zaman yanımda olub. Mənim atam varlı bankir idi. Çox sərt və təmkinli insan idi. Heç bir şeydən qorxmazdı. Onun düşmənləri də çox idi. Onu çox təhdid edirdilər. Bir gün boyük bir banda başçısı atamnan pul istəyir. Lakin atam vermek istəmir və elə telefondaca banda başçısını söyür. Banda başçısı ondan qisas alacağına söz verir. Atamsa bundan çox tədbirli idi. O, iki bilet alır və birbaşa anamla İsrailə uçur. Mənisə heç kimin ağlına gəlməyən bir kənd köhnə daxmada qalmağa məcbur edir. Mən bir neçə altı ay bu daxmada qaldım. Lakin artıq dözə bilmirdim. Valideynlərimi görmək istəyirdim, çox darıxmışdım. Kənddən çıxıb şəhərdəki evimizə getməyə qərar verdim. Yolda gedərkən insanlar mənə çox pis baxırdılar. Lakin mən onları anlamırdım. Mən evə çatdım, qapıdan içəri girən kimi ürəyimdə ana-ata istəyi daha çox artdı. Mən bütün evi axtardım, ancaq nə atam var idi, nə də anam. Oturub gözlədim. İki saat sonra qapıya açar daxil oldu. Mən valideynlərimi gözləyirdim. Ancaq bu sadiq qulluqçumuz Zəhra idi. Mən onu görəndə ilk sözüm "Valideynlərim hardadır?" oldu. O, başını aşağı salıb təmkinlə cavab verdi: Onlar təyyarə qəzasında ölüblər. Ondan sonra mən qaranlıq xatılayıram, deyəsən, hüşumu itirmişdim. Mən ayılamda dörd həkim məni dövrəyə almışdı. Mən onları itələyib qapıya doğru qaçdım və evdən çıxdım. Mən indi anladım insanlar mənə niyə küçədə belə pis baxırdılar. Onlar elə bilirdilər ki, mən mirasa sahib olmaq üçün valideynlərimi öldürtmüşəm. Mən artıq heç kimdən qorxmurdum. Mən atam kimi olmaq istəyirdim. Lakin yolla atamın mənə qoyub getdiyi villaya gedərkən özümü güclə saxlıyırdım. Heç nə vecimə də deyildi. Heç kim məni anlamır. Mən o günnən sonra rahat yata belə bilmirəm. Hər gün yuxumda valideynlərimin ölümünü cürbəcür faciələrlə görürəm. Mən atamsız, anamsız yaşaya bilmirəm. Heç yaşamaq da istəmirəm. Bezmişəm... O, öz göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Üzünü çevirib hönkür-hönkür ağladı. Qızsa onun yarasını yeniləməmək üçün özünü saxlayır. Söhbət tamamlanan kimi qız başladı: - Mən hər gün sevgilimlə buralarda gəzərdim. O əli ilə yaxınlıqdakı çəməni göstərdi. Ah, o günlər... Onları geri qaytarmaq üçün hər şeyimi verərdim. Mənim sevgilimin adı Tural idi. Mən onu sadə bir oğlan kimi tanıyırdım. Doğrudan da eləydi. Lakin həbsxanadan çıxmış dostlarına qoşulmayana kimi. O, həbsxanadan çıxan dostlarına qoşulan kimi hər şey pisliyə doğru dəyişirdi. Artıq o, görüşlərə gecikirdi. Elə olurdu ki, heç gəlmirdi. Hər gün bir bəhanə uydururdu. Bir gün gözüm onun damarlarına sataşdı. Bunu nə olduğunu soruşanda o mənə bunu allergiyaya qarşı olduğunu dedi. Bizim aramızda sirr yox idi, mən ona inanırdım. Biz sağollaşdıq və sabah burda yenidən görüşəcəyimizə qərar verdik. Səhər açıldı. Mən optimist əhvalda yerimdən durdum. Paltarlarımı geyib əl-üzümü yuyandan sonra çölə çıxdım. Hər zamankı görüş yerimizə gəldim. Saatlarla gözlədim, o gəlmədi. Yoruldum və evə gəldim. Bir neçə gün müxtəlif saatlarda bura gəldim. Lakin heç kim gəlmədi. Bir neçə gündən sonra mənə Turalın dostlarından biri mənə məktub gətirdi. Həm də o dedi ki, bu məktubu Tural son nəfəsində sənə göndərib. O, dedi ki, əgər mən geri dönməsəm, bu məktubu sənə verim. Mən yerimdə tərpənmədən qalmışdım. Bu ömrümün ən böyük itkisi idi. Mən ona çox öyrəşmişdim. Məktubda yazılmışdı: "Salam. Əgər sən indi bu məktubu oxuyursansa, bil ki, məni sərhəddən narkotik keçirərkən öldürüblər. Sən demişdin bizim aramızda heç bir sirr olmamalıdır. Yadındadır, sənə demişdim damarımdakı izlər allergiyaya qarşı iynənin izləridir. Yalan demişdim... Mən bilmirəm sən məni bağışlayırsan, yoxsa yox. Amma ƏLVİDA..." Mən bu məktubu on-on beş dəfə, bəlkə də çox oxudum. Amma hər dəfə də ağladım. Mən hər şeyə görə özümü günahlandırmaqdan da bezmişəm. Hər şeydən bezdiyim kimi... Qızın incə dərisinə soyuq göz yaşları düşdü və saşki onun dərisini yandırdı... Qızın bu sözlərindən sonra hər ikisi ayaq üstə durdu və uçurumdan aşağı baxdı. Tullanmaq istəyirdilər, hər ikisi hazır idi. Birdən onların hər ikisi əlindən tutduğu dərdli bir insana vuruldular. Onların hər ikisi dərdli idi və hər ikisinin yoluna sanki divar çəkilmişdi, yollarındakı bu divarları birgə aşmağa qərar verdilər. Bütün gecəni yeni həyat haqqında düşündülər. Günəş çıxdı və bu günəş möhkəm və qarşılıqlı bir sevginin təməlini qoydu...
MÜHARİBƏ
Müharibədən yaxşı heç nə qalmır Dərdlər, yetimlər bir də xəstəliklər Göy üzünü sülh buludları almır Yanır meşələr, itir gözəlliklər
Axı kim inanardı ki, bir zaman Hərbi təyyarələr qalxacaq göyə Məhv olacaq neçə min insan Sadəcə, bir parça torpağa görə
Qorumağa hazırıq ölkəmizi Bu torpağa görə ölməyə belə Sanki vətənə bağladıq qəlbimizi Çoxdan yatmış torpağı gətirdik dilə
Mərmi və toplar göy üzünü alar Vətənin uğrunda qəddar bir döyüş Döyüşlərdən yalnız səhralar qalar Qoy onda bu olsun qəzəbli görüş
On üç il yaşadım, yəqin az gördüm Gördüyüm ən az sülh danışıqları Gördüm şəhidlər çıraqtək tez söndüm İnsanlar unutdu barışıqları
HƏBSXANA
Niyə burda olduğumu bilmirəm Bəlkə də günahkar saxta şahidlər Hətta gələcəyimi də görmürəm Yenə də boşa çıxır bütün cəhdlər
Küncdə sıxılmış bəmbərk çarpayım Sənin ürəyini xatırladır Barmaqlıqda davam edən həyatım Məni çox aldadır , çox ağladır
Əlimdəki buz kimi soyuq qandallar Sənin isti əllərini əvəz edir Yorur məni ətrafımdakı axmaqlar Artıq dözə bilmirəm, zaman gec keçir
MƏN
İçimdə sular qaynar, Mənisə heç kim anlamır Tək ayaqlar məni saxlar, Sanki Kabus heç yaşamır
Lal dalğalar gedib gəlir Mənsə yenə də susuram Yavaş-yavaş dolur sətir Fikirlər bitmir yazıram
Mən çox şeyi anlamıram Bəlkə səbəbkar yaşımdı Tənhalıqdan ağlamıram, Çaylar mənim göz yaşımdı
Başqalarına oxşamaq istədim Lakin özüm kəşf oldum Həyatımı hisslərimlə bəzədim Tez açdım və tez soldum
Həyatım yuxutək qısa Sanki üçgünlük kəpənək, Çata bilməyəcəm yaza - Yaşamaq vaxtım bitəcək
|